Wanneer je eigen liefde de angst overwint, zal de kracht in je groeien. Omdat er geen betekenis, geen feit kan worden verweven met dit concept van zijn, kan alleen het gevoel, noch de realisatie, bijdragen aan deze intensiteit van het zelf zijn.
Wij zijn contra-effectieve wezens. We willen te veel, toegewijd aan die geest van ons, en deze valse onvolwassenheid van het menselijke zelf (het mentale zelf) is de meest onverantwoordelijke daad namens jezelf. Als je eenmaal geraakt bent door de zin van het leven en de zelf-vervullende behoefte om de behoeften van je ziel te vervullen in plaats van de bereidheid van je geest zelf, zullen de dingen beginnen te veranderen.
Het is geen toeval dat we hier zijn en op het moment dat je in de stilte wordt gebracht, de eeuwige stilte van de ziel, word je geschokt om naar je ziel te luisteren in plaats van naar je geest en zijn gedachten, instellingen en afzonderingen te luisteren.
Conclusies ook. Je bent zo gewillig op het moment dat je ziel binnenkomt en bij het verzamelen van de bijzondere bestaansmiddelen dat je wordt aangezet, uitgedaagd en opgeroepen om die aanwijzingen te volgen.
In de stilte van het zijn, leer je te vertrouwen op je eigen middelen, de innerlijke fluisteringen en met elke stap die je zet, degene die je durft te zetten, zul je groeien. Groei bewust in je bewustzijn, in je zelfvertrouwen en in de self-fulfilling prophecy van het leven. Het samenkomen, de touwtjes die eraan vastzitten, kunnen worden losgemaakt en als je eenmaal van alles en nog wat bent ontketend, zul jij je menselijke zelf verwelkomen in je homie: je menselijke voertuig van de ziel.
Ik kwam van ver en mijn zielsreis, de ontwakingsroute, duurt nu bijna tien jaar en in de koppigheid van mezelf, wat zeker mijn pad betreft, voel ik gewoon dat ik nu ontwaakt ben in het concept van mijn eigen wezen. Het is eerder een gevoel dan een denken en in de verwondering over mezelf, in de volledig conceptuele voortijdige staat van zijn, voel ik me een ruwe, ongepolijste edelsteen.
Ruw ontwaakt, diep verwerkt en zelfs in de fijnste grip op het leven fladder ik weg op de universele energieën. Als ik er eenmaal met gelijkgezinde mensen over praat, zeggen ze dat het zeker tijd is, Goddelijke tijd, om gegrond te blijven en horizontaal te blijven in plaats van verticaal. In de verticale toestand fladder ik weg en resoneer ik mijn eigen levenslied in het Nirvana ertussen.
In de verbinding met mezelf nu, de band met mijn essentiële, ontmaskerde authentieke zelf, ben ik me er zeer van bewust dat mijn werk geen enkele ziel zal bevrijden en raken als ik blijf fladderen in mijn ontwaakte staat van de ziel, nog steeds wegrennend voor mijn wezen , taak -lees missie- en niet in staat om verder verbinding te maken met mezelf om zo verbinding te maken met anderen.
Verticaal gezien heeft mijn hogere zelf een enorme uitgaande en inkomende stroom van universele energie (in- en output), maar deze zal niet landen, zal niet bereiken, wanneer de verbinding gebaseerd is op de verbinding van mijn band met de universele energieën.
Zo was ik in een museum waar ik de Nederlandse tentoonstelling van de vergeten prinsessen van Thorn bezocht. Ik kon mezelf niet beheersen door al die mensen met hun energie, de geluiden, de input die ik onbewust voelde, wetende en voelend boven alles dat deze rauwe overgevoeligheid niet gemakkelijk is om mee te leven. Het overweldigende concept van zijn is mijn hoogste goed, maar aan de andere kant maakt mijn gevoeligheid me nerveus en vraag ik mezelf af: ís dit wat ik wil leven?
Bijna berucht over de zichtbaarheid van de tentoonstelling ging ik terug en zei tegen het universum ‘dit is niet grappig meer. Als je wilt dat ik in het veld werk, mijn taak doe (lees ding), help me dan alsjeblieft om mezelf af te sluiten van alle energieën om me heen. Ik ben tenslotte een mens en wellicht zeer aangepast aan alle (universele) energieën, maar dit is geen leven. Dit is lijden. Help mij alstublieft om mij te beschermen, mij te beschermen en mij te helpen goed voor mezelf te zorgen, zodat ik door kan blijven gaan’.
Ik ben niet meer bang om het universum, mijn Spirit team of vrienden om hulp te vragen, aangezien ik mezelf niet meer van het leven kan uitsluiten en mezelf moet aanpassen aan de hoogste levensstandaard hier. In verbinding met anderen wordt de verbinding met de universele gemeenschappelijke rijkdom aan energieën verkleind. Ik kies definitief voor mezelf en bescherm mezelf voor alle input die ik krijg. Ik wil gewoon een gewoon leven leiden en het ontvangen, de input die ik krijg, is niet van mij. Het is gewoon iets wat ik kan en ik heb een groene basis nodig om in te leven, zodat ik me soms uit het leven kan terugtrekken. Om op te frissen, te vernieuwen en opnieuw te kunnen opstarten.
Om mezelf horizontaal te kunnen verbinden… met levende mensen van ziel tot ziel, zonder leeggezogen en doorweekt te worden door alle energieën. Zeker, mijn eigen zelfliefde heeft de angst van de geest overwonnen en ik kon intern groeien, maar openstaan in een rauwe, overweldigende en overgevoelige staat, is niet de beste manier om met het leven om te gaan, om contact te maken met anderen en om te doen wat ik wil. Hier voor ben…
Liefs, Irmgard