Waar ik vandaan kom, moest ik dit en dat, zus en zo. Liefst veel, moeten was een dwang, werd een dwang en stilzitten ho maar. Het nu daar deed ik niet aan. Ik hing in het verleden en om mijn pijn te verdoezelen en vergeten leefde ik in het moeten, in het doen en in de toekomst. Als ik dat had, kreeg of deed… ja dan was ik eindelijk gelukkig. Vergeet dat geluk maar het was een intens moeten, een ver van mezelf show en een streven naar meer wat zijn weerga niet kende.
Toen kwam die dag. Ja, toen. De dag dat het universum keihard op de deur van mijn bestaan bonkte. Het universum is het universum als het tijd is om wakker te worden in je eigen profetie van zijn, je staat dan op de zogenaamde universele agenda ‘the divine timing’, kent het geen omwegen, geen zachte handjes en als je niet wilt horen, luisteren of wat dan ook… they will be back. Ze hebben daar de eeuwigheid… kan het hun bommen dat ze nog tig keer terug moeten komen.
Je snapt het al… ik was nogal hardleers en had de aanvankelijke wake-up call aan me voorbij laten gaan. Ik was te druk met moeten en van alles wat buiten mijzelf lag. Dat was ik gewend… kon ik er wat aan doen dat ik die knock-knock in eerste instantie niet gehoord heb. Die ringtone op mijn eigenste binnendeur, de deur van mijn hart. Zo verging het de eerste poging en zoals ik al hierboven alreeds noemde… they will be back. En hoé! Ze plugden zo de stekker van mijn gezinsleven eruit en voor dat ik een zucht kon laten, reageren of stennis kon maken op mijn manier was ik al afgenokt naar mijn oude zolderkamertje. Bij ons moeder thuis dus.
Om je een heel relaas van processen en al dat (diepzinnig) gedoe te besparen… nou moe dus. Nou pa dus. Wat een reflectie, wat een roller coaster om emotioneel van te worden. Tegenwoordig ‘luuster’ ik heel goed naar datzelfde universum want een tijdje nadat ze poging één deden, werd ik in ieder geval bewust van mijn paranormaliteit. Nou is dat niet zo’n big deal want in feite zijn we allemaal hartstikke ‘paradinges begaafd’ omdat we dat silver telefoonlijntje met het universele geheel tous in onze humane broekzak hebben zitten. Enfin, dat lijntje is in de loop van afgelopen jaren ietsje dikker geworden want hoe meer shit ik van mijn zieltje schoon wist te vegen, hoe steviger die lijn werd. Meer doorstroom heet dat.
Maar goed. Overgave… dat was een dingetje. Vertrouwen ook maar dat is een andere blog waard. Overgave daar deed ik niet aan. Het moest nu, snel, veel en op mijn manier. Subito. Ging het niet linksom, dan maar rechtsom maar geduldig gaan zitten wachten in volledige overgave… no way! Mij niet gezien. Overgave was voor doetjes, watjes, wimpies and ditjes en datjes maar zeker niet voor mij. Edoch… weet je, zodra je op het universele planbord staat en ze gaan zich lekker met jou, je zieltje en je zielsgroei (evolutie) bemoeien dan denk maar niet dat je snel van ze af komt. Nee, sterker nog bij elke stap die je zet staan ze in je nek te hijgen, te kijken, wordt je getest tot je een ons weegt (was dat maar waar!) en pakken ze jou als een soort menselijke kleuter bij hand om je niet meer los te laten.
Al die testjes, lesjes en groei ten spijt, zegt deze meid… balsturig als ik was wilde ik niet in dat innerlijk duiken, voelen en zien wat daar vanbinnen zat. Ik hulde me liever in de buitenkant, gaf me weg (lekker makkelijk achteraf, want dan hoefde ik zelf niks te voelen, ervaren of leven) en teerde op de misère. Maar het universum is het universum niet… ze krijgen je precies waar je moet zijn, wat je moet leren en onderwijl hijgde een heel team van gidsen en helpers achter me aan en zwermden om me heen. Mezelf vermijdend, de stilte ontwijkend verbleef ik… steeds minder steeds minder in oude patronen, systemen en buiten mezelf. Ik ben gemangeld, gepijnigd (door vorige levens en pijnen)en in de zilte waarheid van al de tranen die ik in deze processen schreide, werd ik met de dag gedweeër, meer gevormd, begeleid en milder. Zacht(er) ook. Van hart. En voelde dat het beste wat ik mezelf te geven had, was niet alleen datzelfde zelf maar ook het feit dat ik liefde miste. Zelf-liefde.
En zo proceste dit meidje al heel wat jaren door tot ik vandaag tot het inzicht kom dat ik beland ben in totale overgave. Van een recalcitrante midlife puber (die verweggiestan van zichzelf leefde), ben ik beland in de stilte van het zijn, me overgevend aan de grillen van het universum. De grillen? Ja, de grillen. Ik heb inmiddels zoveel mogen voelen, zien, ervaren en leven dat het universum een magisch sprookjesboek an sich is en dat alles wat je jezelf maar kan voorstellen, dat het er is. Inmiddels geloof ik in de magie van het al wat is en heb genoeg uit de toverhoed en trukendoos zien verschijnen dat ik gedwee volgend ben, met mijn intuïtie als leidraad, en gewoon als het ware in Neverland ‘afwacht’ wat er nu weer gaat gebeuren, verschijnen of wat ik mag meemaken. Overgave ten top en ten voeten uit. Dat is wat ik mezelf vandaag besefte meer en minder kan ik er niet van maken…
Liefs, Irmgard