Evolutie… een mooi woord maar wat kon ik ermee. Sterker nog wat móest ik ermee. De tijd dat ik maar wat deed en zo dacht is thans wel voorbij. Ik had geen clou wat mijn eigenlijke doel was in het leven en in mijn eigen, doch ook door het leven, gecreëerde kippenhok liep ik mijn eigen rat race. Alle ballen omhoog houdend behalve die van mij zelf.

Het leven lééfde mij, en ik had geen enkel benul van wat ik voelde, waar ik blij van werd en wat ik hier nu in godsnaam, vanuit de bron dus, kwam doen. Als een kip zonder kop liep ik rond. In mijn eigen hamster tredmolen liep ik rondjes, om de hete evolutiebrij heen om het zo maar te zeggen.

Het werd even anders toen ik bleek ziek te worden in mijn eigen molentje van zijn en niet alleen ik begon te draaien maar alles om me heen ook en voor ik het wist was ik met een ommezwaai uit mijn eigen hamsterhok gekiept. Als het universum zich met je gaat bemoeien, wat zich dus op mijn unieke paadje voltrok, dan word je lekker wakker geschud. Alle comfort voorbij dus en ik landde niet bepaald zacht.

Toch had het universum mijn paadje en bedje gespreid. Er werd niettemin voor me gezorgd. Als ik terugkijk hoe mijn pad sedert een aantal jaren is verlopen had ik nimmer kunnen bedenken wat er allemaal is gebeurd. Dit kan je namelijk niet bedenken, niet voorzien en hoe meer ik open ging staan des te meer ik aangereikt kreeg en kon ik mijn expansie op het evolutie pad, het pad van de ontwikkeling van de ziel, (voelen, ervaren en maar voortgaan) voortzetten.

Zo nauw als ik kon leven, denken en doen, zo mooi mag het nu soms zijn. Vol overgave in het moment nu en als het een keer hapert, het leven heeft zijn ups en downs soms, weer terug. Voelen en in vertrouwen blijven. Open minded. Niet ingekaderd, in de nauwheid van angst, maar open in vertrouwen, overgave en dankbaarheid. Dankbaar tot in de kern voor waar ik nu sta. Mijn open hart volgend… mijn ziel achterna.

Wie nauw kijkt kan alleen binnen deze nauwheid groeien. En daar kreeg mijn soultje het erg benauwd van…

Liefs, Irmgard