*Tekst is vertaald uit het Engels
In het juiste geloof dat we allemaal niet gemaakt zijn voor perfectie maar met een doel, zo doelgericht mogelijk, is er geen singulariteit die op zichzelf staat. In het toegewijde harde werk van de laatste maanden, in mijn gretigheid om de woorden te laten zien die ik eerder had ontvangen, kwam ik tot één conclusie na die almachtige publicatiegerichte ziel van mij… Ik ben niet gemaakt om geweldig perfect te zijn, maar om eerlijk echt te zijn.
In het streven om de boeken te lanceren, probeerde ik mezelf steeds meer te negeren om die soul goodies te lanceren. Om de kloof van niemandsland te vullen, klaar om in iets nieuws te springen maar het universum houdt zijn geconcludeerde wegen en zijn verduidelijking van waar het heen gaat, tot henzelf. Hoe handig, inderdaad. Altijd de back-up van het universum. Werk, tot je erbij neervalt…
In mijn drive, de gretigheid, ben ik mezelf (opnieuw) verloren in het werk. Het is altijd het werk. Maar hé, ik ben helemaal niet perfect. Ik schrijf over geluk, ik kan het niet voelen. Ik ben te druk. Ik schrijf over het voeden van je innerlijke zelf, de ziel, met dansen, zingen, buiten zijn in de natuur… Ik heb geen tijd. Woorden lanceren over het zetten van die stap, het verlaten van die comfortzone, wees niet angstig om die stappen te zetten… maar hé… ik heb nu geen ruimte om stappen te zetten.
Dat is misschien de reden dat ik me opgebrand en futloos voel, en mijn lichaam vertelt me steeds vaker dat het genoeg is. Ik moet stoppen met wat ik doe en beginnen te voelen wat diep van binnen huist (waar die sprankeling ooit is geweest) en diep van binnen, me afvragen wat me uiteindelijk gelukkig maakt.
Ik sliep pas om 5 uur ‘s ochtends vannacht, mijn lichaam deed pijn en ik kwam tot een grote vette almachtige conclusie. Dit betekent dat ik genoeg heb van al dat harde werk voor anderen, het universum… noem maar op, en dat is tijd om te zijn. In contemplatie zijn. In rust zijn. In de natuur zijn. En weer beginnen met voelen. Waar die sprankeling van mij ook diep gloeit, onder al die onvolkomenheden, de inspanning en toewijding om extreem hard te werken… behalve voor mezelf.
Dus, de focus kan veranderen, en precies op dit punt zeg ik tegen iedereen die hetzelfde proces doormaakt van nu zijn… begin te voelen. Begin jezelf te voelen. Jouw behoeften. Jouw dromen. Als je het idee of de droom van iemand anders leeft, is het er dan nog steeds voor wat je de wereld in draagt? Word wakker in jezelf. Zoals ik nu. Focus op jezelf. Nu. Toen. Altijd. Omdat jij degene bent die misschien vasthoudt aan wat was. Focus op wat is. Voel jezelf…
Liefs, Irmgard
