Even een moment van rust in een drukke tijd waar ontzettend veel op me af komt. Ondertussen probeer ik elk moment van stilte, door terug naar mezelf te gaan, te pakken.
Net maakte ik foto’s in ons bos wat weldra niet lang meer ‘van ons’ is omdat we het door mogen gaan geven. Aan diegene(n) die net zo betoverd door het bos wordt (worden) als wij, vorig jaar. En nog steeds.
Het leven geeft je drukte, ervaringen, leer lessen maar ook reflectiemomenten op het leven zelf, op jezelf. Waarbij je elke keer mag afvragen ‘voel ik me op mijn plek, voel ik me fijn bij wat ik doe (word ik er blij van?), maar ook ben ik gelukkig met wat het leven me op dat exacte stiltepunt biedt’. Zo niet, dan mag je een sprong gaan wagen. Vanuit de focus op zelf bij wat jij voelt.
Het leven is uitdagend, zeker, maar volgens mij is het de bedoeling om de verwondering in zelf, de betovering, vast te houden. Of, al dan niet (het is en blijft allemaal een keuze) te herontdekken. Want die magische kinderlijke betovering zit in ons allen…
Liefs, Irmgard



