SPIRIT ERVARINGEN

Tijdens mijn meditatie vanochtend werd ik als geen ander weer eens getest. Universeel getest. In de universele achtbaan van de afgelopen negen jaar weet ik inmiddels dat alles wat is, is. Dat er ook alles kan zijn, alles zich kan manifesteren en het universum is het universum niet als je niet tot in de treure, op het pad van je ziel (de ontwaking voorbij) eindeloos getest wordt. Zo heb ik als paranormale ziel heel wat gezien, gehoord, gevoeld en mogen herleven.

Ik voelde Jezus in het retro stoeltje tegenover mijn vintage bank zitten waar ik en mijn partner elke ochtend op mediteren. Hij begon over de zeven plagen van Egypte en ik dacht wáár heeft hij het over? Nou heb ik de laatste jaren mijn eigen plagen gehad die me het diepst van zijn hebben laten zien en ik kon geen andere betekenis eraan geven. Als je iets geen aandacht geeft, groeit het niet en hij ging verder.

Hij legde een gouden dukaat op onze oude scheepskist neer en daarnaast een stenen yin/yang plakkaat en hij vroeg me, welke kies je? Meteen zei ik geef mij die yin/yang maar want zonder mijn eigen ‘yinnie en yangie’ heb ik toch niks aan dat gouden dukaat. Waarop hij antwoordde dat ik er klaar voor ben. Daarna veranderde Jezus in de personificatie van al wat is (alles is, alles kan gemanifesteerd worden waar je bij zit, staat of ligt) kreeg ik de uitleg dat er stormen aankomen en dat ik goed bij zelf mag blijven. Volgens mij kan ik niet veel anders dan dat tegenwoordig maar afijn, ik snap wel wat hij bedoelde. In de glinstering van zijn oogwit zag ik dezelfde uitdaging: kies ik voor de berg met dukaten die weerspiegelde in zijn ene oog of koos ik voor de afspiegeling van een meditatieberg (zen berg) in de andere. Weer koos ik voor ‘het zen zijn’. De berg van meditatie waar ik de balans en het evenwicht in zelf kan behouden. Weer hoorde ik dat ik er klaar voor ben. Wat daarmee bedoeld wordt, is dat ik mijn licht verder mag laten schijnen.

De test zit hem hierin. Kies ik voor mezelf, het evenwicht, het zelf-zijn, het evenwichtige zielszijn of kies ik toch voor de weelde, het materiële, het comfortabele, meer het ego zijn. De afleiding van het zielszijn, het zelf zijn. Terwijl deze meditatie nog beklijft, voel ik na wat het diepere doel van deze universele test was. Ik kom tot het volgende: je kan alleen je eigen waarheid leven, datgene wat jij zelf leeft. Vanuit die essentiële kern. Je authentieke jij. Altijd komen er verleidingen naar je toe. Of je wel goed bij zelf kan blijven, dat je jezelf laat zien vanuit die liefdeskern, die bol van dat licht. Het zielszijn schept een universele verantwoording. Waar ik mee bedoel dat je verantwoordelijk bent, te allen tijde, je eigen waardige kern te leven op het moment dat je daartoe, door alle processen, in staat bent.

Je kan wel prat gaan op ‘je ontwaking’ maar als je dan de verleiding van het ego en alles wat daarbij komt niet kan weerstaan, dan ligt dat essentiële jij aardig onder druk. De kracht van alle processen naar de kern van alles wat bij jou is, naar je energetische bron van jouw bestaan, is dat je altijd tracht bij jezelf te blijven. Het universum zal je tot in de lengte van dagen blijven testen. Dat is okay. Evolueren betekent leren in de evolutie. Ontwikkelen op de aardse school. En daarvoor, lieve mensen, zijn we allemaal hier. Om de yin en de yang, de balans in het zelf zijn te vinden met onze menselijke, dualistische kanten. We zitten op de aardse school. Er is geen goed, beter, best. Ook al kies je (aanvankelijk) voor de gouden dukaat…

Liefs, Irmgard

In de totaliteit van zijn, voelde ik altijd al dat ik iets miste. Er was iets in mij waar ik geen vinger op kon leggen. Toen in 2014 het universum op mijn ontwakingsdeur stond te rammelen, werd ik gewaar van het feit dat ik niet enkel een menselijk wezen ben van vlees en bloed doch veel meer een eeuwige ziel die zijn weg zoekt in de evolutie op de energetische stromen van het universum. Teneinde zijn componenten, liefde en licht, de pijlers waar het universum op gestoeld is, te vermeerderen om uiteindelijk met een volle ziels inborst te kunnen terugvloeien naar de bron, de bron van Al. Van alles wat is.

In de overgave aan mijn ziel kwam ik werkelijk in een andere dimensie terecht, de dimensie van mijzelf. In de opeenvolgende processen die ik doorliep, ontwikkelde ik me op het spirituele vlak middels cursussen en workshops maar ook in het paranormale. Ik begon dingen te horen, te zien, te voelen en ik wist gewoon zo dingen over mezelf, over hoe het universeel werk(te) maar ook over anderen. Niet altijd even (sociaal) handig en ik heb in deze tsunami en overvloed van de connectie van mijn ziel met het universum hard moeten werken om tot de dag van vandaag in balans te zijn en me een evenwichtige ziel te voelen.

In de verdieping naar mezelf, in de ontspruiting van mijn essentiële ik, de authentieke potentiële ziel die ik kennelijk ben (zoals we allemaal zijn en onze eigen uniciteit in onze zielen dragen) ging ik door vele oude pijnpunten, zielswonden heen. Thema’s als verlating, afwijzing, vingerwijzing maar ook groot verdriet uit levens die kennelijk nog niet op mijn ziel waren opgeschoond zodat ik niet bij machte was om met een schone (blanco) zielslei te beginnen. Afijn, van het herbeleven van zeer pijnlijke vorige  leven(-smomenten) tot doodsmomenten werd ik elke keer een stukje verder uitgedaagd om mezelf te helen. Heling verliep vaak heel bijzonder. Ik werd of geraakt door iemand, door een boek of door een film waarin ik zo diep aangeraakt werd op een level wat normaliter verscholen zag onder lagen van pijn, muren van verdriet maar ook angst.

Door al deze vorige levens, pijnlijke levenservaringen, doch ook ervaringen uit dit leven te onderzoeken, soms her te beleven maar ook aan te gaan, heb ik veelal deze een plek kunnen geven. Zielsprocessen doorlopen is beslist niet gemakkelijk en in mijn geval mocht ik het allemaal nog dieper ervaren, zien, voelen en doorleven om het aan anderen te mogen meegeven. Het was beslist niet makkelijk maar het heeft een hoop inzicht over mijzelf gegeven. Over hoe ik kan en kon reageren. Over de limitaties, die niet alleen door al deze zielsverwondingen veroorzaakt werden maar ook de mind met zijn eigen beperkingen, die een dusdanige belasting vormden voor het leven van mijn eigenheid. Mijn authentieke, essentiële zijn. Zoals ik ben zonder muren, hekken, maskers en meer.

Als je in zo’n proces zit, of processen zit, kan je maar beter dit aangaan en accepteren dat je in de universele roller coaster zit. Hoe moeilijk dit ook is. En in vertrouwen blijven dat op een dag jouw eigen zielszon mag gaan schijnen. Laten we bij het onderwerp blijven van deze blog.  Zielsdelen die onderweg zijn zoekgeraakt, over het hoofd gezien zijn of gewoon weg zitten te kwijnen als een stukje restenergie bij een stoffelijk verblijf waarin de ziel verder is gegaan en de dood een einde maakt aan het aardse stukje. Dit kan levens ‘overleven’ en in al de daaropvolgende levens (als dat jouw ziel betreft) kan je daar geen of weinig last van hebben want je komt pas tot (een dieper) inzicht op het moment dat het universum jou dusdanig heeft geshaked, wakker heeft geschud, dat je laag na laag (net als een ui. Pellen tot de tranen over je wangen vloeien) afgepeld wordt om tot de naakte, solitaire kern van zijn te komen. Halleluja! Wat een proces(sen). Ga er maar aanstaan… maar alles best. Zielsbest dus. Zodra het universum op jouw deur staat te beuken, komt er een moment dat je ze wel binnenlaat. Het zijn zo’n volhouders. Ze hebben namelijk de eeuwigheid en dat is verrekte lang. Kortom, je kan ze maar beter binnenlaten en accepteren dat het zo is.

Zo had ik een leven, om het maar verder uit te diepen, ooit in de bergen van Peru. Ik had hier al wat diepere healingen op ontvangen en elke keer dacht (!) ik ‘nou is het wel klaar, hè!’. Keer op keer de diepte in, beelden krijgen, dat ouwe gevoel herbeleven en ook nog eens dat gesnotter, op een gegeven moment is mijn koek wel op. Om maar niet in al te grote details te verzanden… ik, een indiaan, zat dus lekker op de prairie op mijn paardje en genoot van het zijn. Van het leven. Helaas stapte mijn beste paardenvriend op een adder en mijn paard steigerde zo dat het viel en mij tijdens zijn val in de rug trapte. Deze val veroorzaakte destijds mijn reis naar de eeuwige wolkenvelden en dat was het wel in a nutshell.  Avé, zieltje. Exact die plek op mijn rug is een zwakke plek die ik vaak pijnlijk voel of ik zak zomaar door mijn rug.

Op het Albert Findlay keek ik de reïncarnatie van het avé paardje in de ogen ik heb aldaar staan te janken aan het hek. Niet normaal. Dat zegt die kop van me dan. Ben je daar gewoon voor een cursusje. Schonk hem vergeving en het was goed zo. Maar het was nog niet klaar. Jaren later kreeg ik een healing en ik werd weer naar de prairie gelanceerd. Zag mezelf daar zoeken. Eindeloos en doelloos liep ik rond. Instant wist ik dat er een energetisch stukje van mijn ziel nog naar zijn paardenvriend aan het zoeken was. De beste soul was zo vlug heengegaan dat het pietsie rest ziel zijn weg naar het licht nog niet had gevonden. Mogen vinden. Het paard zag ik toen ik daar zelf rondkeek als een transparant wezen en dit gaf mij het gevoel dat het paard naar het licht was en daar zeker niet meer energetisch ronddoolde zoals mijn Peruaanse achtergebleven deeltje. Verder in gesprek met de indiaan vertelde ik hem dat hij tevergeefs naar zijn paard zocht. Dat het paard allang over was (naar de eeuwige weidevelden) en dat hij ook verder mocht. Hierna nodigde ik het energetisch achtergebleven deel uit om zich bij mijn ziel te voegen zodat we verder konden. Zo geschiedde het. Daarna voelde ik me iets completer maar vooral ook opgelucht. Ruimtelijker omdat ik voelde en wist (zielsweten) dat ik het nu daadwerkelijk had opgeschoond, dat leven. Geen wonder dat ik me vaak zo dolend had gevoeld, het niet met mezelf kon vinden. Altijd zoekende was. Al was het maar naar mezelf.

Zo herenigde ik (mijn ziel in feite) me onlangs met een ander energetisch stukje van mijn ziel. Het lijkt wel ‘kom erbij en verenig jezelf tijd’. Het universum is magisch, ik heb dit vast al vaker gezegd, maar alle sprookjesboeken van de wereld tezamen doen nog geen recht aan de magische wereld van het universum. Ook omdat er vaak geen aardse woorden voor zijn. Waar ik wel woorden voor heb is voor dat leven waar ik als kind zoveel onrecht heb meegemaakt, zo verguist ben, zo pijnlijk behandeld en dat door mijn eigen ouders (in dat leven wel te verstaan). Ik ga hierover niet in detail treden maar weet dat als ik erover schrijf de rillingen nog over mijn rug lopen. Dat stukje voelt nog niet als klaar omdat ik in mijn kind zijn destijds zo geschaad ben dat het een dusdanige impact op mijn ziel had en heeft wat levens verder draagt. Zoals we in vele levens dader maar ook slachtoffer zijn geweest, heb ik veel daders in dit leven mogen ontmoeten. Doch ook slachtoffers. Het is een wisselwerking en in de familie van zielen waartoe je binnen het radarwerk van het universum behoort, kom je vaak dezelfde zielen tegen waar je wat mee uit te werken hebt.

Zo ontmoette ik tijdens een reis moeders, het schatje van toen. Ze behandelde mij in het heden zoals je een volwassen iemand niet zou mogen behandelen. Tijdens de reis had ik er geen weet van want mijn paranormaliteit had zich nog maar net geopenbaard en ik had totaal in die hete brei die aan mij geserveerd werd geen sjoege hoe dat nu zit. Wist ik dus veel. Hoe kon ik die kennis destijds hebben? Over eerdere levens, reïncarnaties, zielsopschoningen en al dat magisch gedoe wat ik nog nooit had meegemaakt. Althans niet in mijn huidige menszijn. De kwartjes vielen later pas op zijn plaats en als ik in haar ogen keek voelde ik mijn afschuw van toen. Ogen veranderen nooit en zoals men zegt ‘ogen zijn de spiegels van de ziel’ neem maar van mij aan dat dat zo is. Iets in onze zielen kan niet alleen vibraties doch ogen herkennen en dat is bijzonder. Zo zag ik het kind van toen al vaak in een hoekje weggedoken zitten. Miskend in haar bestaan, liefde onthouden worden en de pijn van toen voelde als pijn van nu. Ik zag me (op latere leeftijd) eenzaam lopen op straat, nagewezen, uitgelachen, bespot en afgewezen worden. Erg pijnlijk allemaal. Van een armenhuis naar een eenzame begrafenis in een anoniem graf waarbij één van de grafdelvers nog op mijn kist spuugt. Dit beeld blijft zich maar herhalen. En de spugende diegene heb ik al ontmoet (die lijkt figuurlijk nog op me te spugen) en daar heb ik nog wat mee uit te werken. Dat weet ik dan en voel ik.

Zo zag ik het kind weer in een hoek zitten en later als een miniatuur in de hoek van de kist die vervuld was met haar overleden, aardse lichaam. Ineengedoken en immens klein zat ze te rillen, eenzaam te zijn en ik wist dat een stukje energetisch ‘innerlijk kind zielsdeel’ daar was achtergebleven. Ik voelde haar pijn, haar verdriet en haar eenzaamheid. Geen wonder dat ik altijd, in mijn huidige leven, mijn innerlijke kind over het hoofd zag, negeerde, niet goed voor zorgde. Ik zag het niet en ik kon het niet zien omdat het zich kennelijk nog niet duidelijk vastgezet had, gemanifesteerd had, in mijn huidige zielszijn. Zoals een goede host, gastvrouw van de ziel betaamt in mijn aardse mind, body & soul hoedanigheid, nodigde ik haar uit bij me te komen. Zich bij me te voegen. Ik zag mijn innerlijke kind (een replica van mijn jeugdige ik) naar haar toestappen, haar hand uitsteken en zeggen ‘kom maar. Kom maar dan gaan we samen (!) spelen’. Angstig en klein zoals ze was stapte ze op de manifestatie van mijn huidige innerlijke kind toe en pakte haar hand vast. Ik hoorde haar zeggen ‘dadelijk als we toetreden dan worden we één. Dan moet je niet bang zijn dat is okay’. En zo gebeurde het. Ik zag ze samenlopen, versmelten en toetreden. Wat was ik moe daarna en voelde me intens verdrietig. Ook hier druppelde het inzicht binnen. Instinctief voelde ik dat door deze mooie hereniging ik beter voor mezelf zou kunnen zorgen. Mijn innerlijke kind ook daadwerkelijk kan zien, kan accepteren en kan omarmen. Het was compleet. En ik was dankbaar. Voor weer zo’n intense, doch ook mooie ervaring…

Liefs, Irmgard

Being accomplished and sustained (submitted) whit several universal skills this morning I was able to draw myself into stillness again. More likely it’s the universal will what sets me to pull me back into self. Called a meditative moment. Be reasonable… getting too much distraction every time (some might give a name Attention Disorderly Distracted although that is my explanation) is rather a challenge. Sitting quite in understanding and connection with self is more a think do than a feel do before launching myself in the Alpha or Theta state of being consciousness.

So I sat on the couch this morning… this week almost each day. As I am on holiday. Sitting in tranquility, quietness and going from bed, bank, dish to bath and back. A comfortable, agreeable and necessary vicious circle. I can be in and out just like that and once surrendered I dived into an easy peasy meditation state. Mostly of those times it is as I climb a staircase down to my inner self to be awaken (and acquainted again) in my own truth.

In the ignoring kind, my humanly part, I do not give much attention to meditation, meeting my guides or Spirit team. It’s fine just the way it is and I feel that the moment I start committing myself to take advantage of the connection, connection with my silver lining, more with all what is and then mostly with my Spirit team that things will go flowing, take a leap and will adjusted into an universal gear I can’t imagine. But I am me. I think it’s okay how it is now. Let me just be… me. I have no expectations anymore, no big wishes nor challenging dreams.

So I went down and I entered ‘a cave’ all glittered and shining with gems. One gemstone brighter glittering on the wall than the other. The guide who walked beside me said “you may look to the gemstones but you are not allowed to take one. It is just there to be seen. It’s the gloss, the shining and the colorful aspects of your soul”. And we went along a small tunnel all covered with the most beautiful shining stones I ever saw.

At the end there was a room and a huge glossy diamond lay there on a pedestal. Quite surprised as I was noticing such a huge diamond the guide told me again “you can look, touch it but not take it. It is your soul. It isn’t yours. You are supplied with your soul but it is not yours as it reaches beyond your humanity. It is eternal and belongs to the astral realms”.

The guide told me that I had been polishing it very hard, tenderly too and I managed to peel almost all layers off it and he emphasized that I worked hard. Very hard. The universe and also my Spirit team was delighted about the progress and their enchanting was hearable and to be felt. I replied that I worked hard indeed but that it was okay. I had lived and conquered myself, took my challenges (and still do) and I know that it is all for the best. Soul best.

The guide continued and said to me “because you worked so hard you can start choosing between three choices”. The universe isn’t the universe as they constantly reward you for the hard inner work. Some might say this are coincidences, synchronicities or just plain luck. But I know better. I experience on a daily level that the universe has magic, magic in her energetic veins and magic in her hands. Believing in this magic, I am a magical storyteller, I live in my own fairy tale book. All supplied and foreseen by that same willing universal (good).

Delightedly stepping forward into the shining light showing the horizon it told the guide… I can feel and see the three different choices but I can’t see their content. The guide replied me “can you trust on the universe and surrender to it that you make the right choice by stepping forward on your path and follow further with you beloved heart and soul. As you use to do”? And I replied: yes, I can nevertheless you know me always wanting to see a glimpse of what it is all about and they showed me glimpses. Just fainted shades of what was behind the lighted veils of the horizon.

Instantly I saw green in the middle. My heart raised and started to glow. As being in the quiet nature without distractions is my ideal and idyllic space to be and reside. On the left I saw material goods and I said to the guide: sorry but that is not what I stand for and long for. That time, period of my life has been. I am plain and simple and you do not fulfill my heart with material stuff so I let it go. Thank you. On the right I saw shining through the misty light a stage. A stage to shine and do the light work I intend to do. Again I said to the guide: thank you for showing but I won’t rise (internally) on a stage. Being busy writing and drawing is what gives me pleasure. A stage never will fulfill my heart. So I choose. For the green, the nature and the stillness.

This is just symbolism. I shall not choose, I just follow my heart and soul. Being in the tranquility of nature is my compliance now where I strive for. My strive for being happy. After being catapulted into my soul belief, soul surrender and on my soul path. Last nine years I did it all. I climbed mountains, dived in spelunks, fell of board and stepped on the soul vessel again. Plugged in and plugged out. Most of all I get a grip on my attunement and that is a real soul virtue. So let me be. Let me be… Quietly… Free…

Love, Irmgard

Wanneer de magie van het universum met je begint te bemoeien, in je accepterende geloof in de buitengewone grote magische rijkdom van datzelfde universum, zal er een grote magische bron aan je worden blootgesteld. De universele magie is enorm bereid om haar magie bloot te leggen en uit te breiden namens je ziel zelf. Als je bron eenmaal is geopend in het welzijn van zijn eigen extravagante, existentiële waarheid is er geen weg terug alleen de weg vooruit.

Zo is het met de magie en de expositie van de magische energie kan worden gevoeld, gezien, gehoord, maar ook worden geroken in geuren van geloof, van blootstelling, van bestaan. Eenmaal aangeraakt in de uitstraling van de universele magie zul je als nooit tevoren verrast zijn. Het zal je ontroeren, je uitbreiden en het zal verrassend effectief zijn voor je bestaan, ook voor de existentiële waarheid van de ziel.

Het universum is heel gewillig om me zijn magie te laten zien en zelfs wanneer mijn grootste twijfels, menselijke twijfels, binnenkomen, voel ik me soms behoorlijk overweldigd door wat het universum me laat zien, wil dat ik leer en in het evolutieproces, mijn unieke evolutieproces, gebruikt het bijna alles om me in mijn ziel te laten bewegen in zijn geprofeteerde zijn en me laten bloeien als nooit tevoren.

Sinds een week ruik ik overdag en ‘s nachts, in mijn auto, buiten, in mijn werkkamer en op vele andere plaatsen een neus vullende geur als benzine. Gisteren in de zojuist gerepareerde auto van mijn zoon (zelfs als ik al weet wat dit betekent) dacht ik, misschien is de auto niet goed gerepareerd. Dit was mijn eerste menselijke reactie op de benzinedamp die ik gisteren rook. Beter wetend dan dat, want de betekenis is al gevoeld, verteld en bekend.

Mijn sprankeling is sinds vorig jaar een beetje laag en de goddelijke timing is er om wat gas op de zielenuitrusting te doen, wat hout op de binnenste kachel en het universum brengt me wat universele input door iets als benzine te ruiken. Mijn paranormaliteit neemt elke keer snel toe. Doordat mijn ziel weer een uplift in energie heeft gekregen door mensen te ontmoeten, geraakt tot in mijn kern door alles wat kan worden gebruikt om aangeraakt te worden. Steeds dieper gaand ben ik me er ook van bewust dat door afgelopen jaren zo diep verwerken laag voor laag is verwijderd, afgepeld en hoe meer mijn ziel wordt ‘opgeruimd’ hoe meer energie, de universele energetische stroom, door mijn ziel kan gaan. En dat verbetert mijn vaardigheden in het helderzien, helderhoren, helderweten, helderruiken en vooral mijn frequentie van afstemming met de universele bron van Al.  (Alles.)

Mijn innerlijk vuur brandt meer sinds ik de benzine ruik, ik ben meer toegewijd en voor eens en voor altijd ben ik overgestapt op een persoonlijk coaching één-op-één project om al die innerlijke blokkades te verwijderen die me ervan weerhouden te stralen, om te zijn zoals ik zou moeten zijn, universeel gezien, en om te doen waarvoor ik hier ben. Om mijn uniciteit te laten schijnen en te bloeien als nooit tevoren met mijn ziel. Ik rijs als een Feniks en dat allemaal namens mijn dierbare ziel. Ondertussen probeer ik zo goed mogelijk uit te rusten en bedenk me dat ik alleen maar vooruit kan springen in de opkomst van mijn eigen Feniks als ik goed voor mezelf zorg.

Terwijl het universum me helpt om naar het transformerende zelf te stijgen, kost het ook momenten van resetten, bijstellen en bijtanken door zo nu en dan op de best mogelijke manier een pauze te nemen en mijn wezen te koesteren in de pitstops die ik op het punt sta te nemen. Leven is geven maar ook pauzes nemen in de berusting van het zijn om te blijven bewegen in de soulfulness van mijn ziel, zijn pad en zijn potentieel. De acceleratie is er, maar ik houd de versnelling vast. Altijd.

Liefs, Irmgard

In de constellatie van zijn begin ik steeds meer te begrijpen hoe het universum werkt. De beelden, symbolen, de magie maar ook de heling, de verdieping en de zielsevolutie. De kracht van alles wat ik mag ervaren, zien en horen, is gelegen hoe ik er zelf uiteindelijk mee omga. Met alle respect; niets verbaast me meer en als ik hier ga neerschrijven wat me (door het universum) allemaal geserveerd wordt, is dat gewoonweg niet te doen.

Toch wil ik mijn ervaring van vanochtend delen. Zelf heb ik een enorme blokkade zitten op mijn basis chakra en dat is ook de reden dat ik niet goed kan aarden. Vluchtig ben. Ik ben hier en weer daar. Mijn partner, met zijn prachtige, sprankelende, helende handen legt soms zijn hand op mijn onderrug, een kwetsbare plek. Een (zielen)kwetsuur en pijn uit een vorig leven waaraan nog gewerkt mag worden. Als hij die plek aanraakt dan begint het energetisch helemaal te stromen. Terwijl ik eerst weer in de contramine kwam met mezelf, ik dacht blijf van die plek af, ga weg en ik zag mezelf bijna energetisch in paniek komen (wederom), bleef zijn hand rusten op deze ‘wond’ uit het verleden. De energie begon te stromen en ik voelde mijn benen tintelen.

Plots zag ik een slang uit mijn buik komen en heel eerlijk gezegd, schrik ik daar niet meer van. Ik zie regelmatig totemdieren, dieren die energetisch bij je zijn om je bij te staan in je zielsontwikkeling, en ik zie zo wel vaker slangen. Ook daar heb ik nog een verwerking opzitten. Afijn, de slang toonde zich in prachtige regenboogkleuren. Hij schitterde zo mooi en de kleuren waren duidelijk te zien. Terwijl ik aan het voelen was draaide de slang zijn kop en ik keek in een groot slangenoog. In zijn oog zag ik een klein gouden sleuteltje. Instant wist ik dat het sleuteltje stond voor de sleutel tot zelfbevrijding. Terwijl ik dat zag voelde ik mezelf boos worden en dacht te voelen dat de slang de sleutel tot mijn zelfbevrijding in zich droeg en hoe moest ik daar bij komen?

Maar dit was een typische menselijke reactie. Je mag verder kijken dan het energetisch oog reikt en de symboliek achter een beeld trachten te begrijpen met een aardse mind die niet alles kan vertalen wat energetisch wordt waargenomen. De regenboogslang droeg het sleuteltje in zich om mij te herinneren aan mijn transformatieproces en dat de sleutel tot zelfbevrijding dieper in mezelf lag en nergens anders. Raar genoeg heb ik al zodanig diep geprocest en mijn hele hebben en houwen grondig onder de loep genomen en in deze introspectie van mezelf, je bent er nooit weet ik inmiddels dus denk dat maar niet, dacht ik al een heel end te zijn en de sleutel zowat gevonden te hebben. Dat was dus een verkeerde aanname. Hoe kan ik ook denken dat ik een energetische evolutie met mijn hoofd kan bestieren? Dat doe je namelijk met je gevoel, hart en ziel.

Maar goed. De regenboogslang liet mij zien dat ik de sleutel zelf in huis heb en dat in het transformatieproces van zijn, tot zelf-zijn tot in de essentiële kern, mijn eigen waarheid -lees sleutel- is te vinden. In de dynamiek van dit proces weet ik zo onderhand wel waar ik sta en er is geen dag geleefd zonder verder te duiken in zelf om tot de ontrafeling van mijn zielenzelf te komen. Tot ik op een dag één ben met zelf. Dat is beslist geen utopie het is mogelijk om uit de kern in verbondenheid te zijn met al wat is en vandaaruit met ieder die is. In onvoorwaardelijkheid, in liefde en met zo veel zelfkennis inmiddels in huis dat je een baken mag zijn, een boegbeeld, voor anderen. En je dit ook wijd en breed mag verspreiden omdat de sleutel tot zelfbewustzijn, tot zelfkennis en zelfbevrijding, is gevonden.

Geen geletterdheid, geen geleerdheid, geen boek, bijbel of wat dan ook kan jouw unieke proces tot zelfbeschrijving verhalen, voorleven of doen begeleiden. Omdat het een uniek, op zichzelf staand proces is, zal je dit zelf mogen doorlopen en je eigen verhaal schrijven. Niets is zo tegenstaand dat je een ander laat bepalen hoe jouw weg is te vinden, jouw sleutel is te zoeken omdat jouw manier verschilt van die van anderen. Ik had een regenboogslang nodig als spiegel ter vervolmaking van mijn zoektocht wetende dat er nog veel werk te verzetten is op het vlak van zielenheling, zelfbevrijding, opschoning en transformatie. Ik ben slechts onderweg en zelfs straks met de sleutel in de hand ben ik en blijf ik onderweg. Op mijn eigen pad van zielenevolutie…

(777 woorden!)

Liefs, Irmgard

Vandaag maakte ik een boswandeling. Omdat alles in het universum, hetgeen bezield is, resoneert, kan je -als je hoog uitgelijnd bent respectievelijk je frequentie hoog genoeg is- de resonanties van natuur, dieren en andere energetische levensvormen om je heen oppikken.

In het bos ving ik het volgende op:

Eén met al zijn zij die uitgelijnd zijn met het universum.

De connectie om je conformeren met hetgeen al wat is, ligt in jezelf. Als je de bron, je sapstroom en je zielen zelf omarmt, ben je in staat deze connectie te maken. Net als wij. Weet dat wel.

De levensstroom begint waar jullie menselijk mind eindigt. Maak verbinding met de natuur, lijn jezelf uit en maak connectie van ziel tot zielenhart. De sapstroom komt tot stilstand zodra jij de connectie met je hogere deel verliest en daarmee de connectie met al wat is. Schuil onder onze bladeren, ons bladeren dak, laat je mee wiegen in wind onder onze gebarsten stammen, laat je dragen door onze energie en resoneer op onze sapstromen mee. Laat je laven in de puurheid van de natuur, resoneer mee op de frequentie van de puurheid en zuiverheid om je heen en laat je dragen door onze onmetelijke liefde. Ben. Geef je over. Ga met een puurder gemoed naar huis, keer vol liefde in je kern weder en laat je ook door ons begeleiden door onze gewortelde kernen van zijn, onze gevederde en gebladerde lichtheid en onze onconditionele liefde. Al wat is, koesteren wij in onze schoot. Koester al wat is in jouw schoot. Zegt het voort. Zegt het voort…

Liefs, Irmgard

SOUL LIBERATIONS
By Irmgard Daanen

We hebben het vaak over leven na de dood en de één gelooft er wel in en de ander helemaal niet. Maar leven na de dood, wat is dat nu eigenlijk? Is er daadwerkelijk leven zoals wij het kennen of gaan we als sneeuw voor de zon zodra ons aardse lichaam tot stof of as wederkeert?

Weet je, leven na de dood hoef ik niet bewijzen omdat er geen bewijs voor nodig is. Het is er gewoon. Als je het leven kan noemen. Het is meer een energetische gewaar zijn in een andere conceptuele samenstelling van zijn. Waar je dus geen stoffelijk lichaam voor nodig hebt. Energetisch kan je dus zijn na de dood.

Een mooi voorbeeld hiervan is vandaag. Een kennis, een groot verhalenverteller, is een paar dagen geleden overleden. Van deze mooie ziel hebben we de gelegenheid gekregen, zoals we uitgesproken en gangbaar zeggen, ‘afscheid’ te nemen. Terwijl ik hem vertelde over dat hij naar een plek ging alwaar hij zijn verhalen verder kon vertellen, waar alles is en ook niets, hield ik zijn hand vast en zei bij de kus die ik hem gaf bij het weggaan ‘tot snel’…

Dat snel bleek erg snel te zijn want dezelfde dag voelde ik dat hij een fijne reis had gehad en dat hij goed was overgegaan. Hetgeen ik aan zijn echtgenote kon teruggeven. De afgelopen dagen kwam hij af en toe al langs om kort een praatje te maken. Vanochtend amper wakker, voelde ik hem wederom en hoorde dat hij me woorden* wilde geven voor zijn vrouw en of ik deze wou opschrijven en aan haar wilde overhandigen. We waren uitgenodigd voor zijn ‘afscheidsdienst’ en ik voelde dat ik ze daar mocht oplezen.

Voordat ik mijn gebruikelijke ochtendritueel begon met een korte meditatie en een kop thee startte mijn dag dus gelijk met het intikken van de woorden die ik mocht ontvangen.Tijdens de was ophangen voelde ik hem weer en hij zei “weet je hoe mooi het is als één van je vrienden je kan zien? Ik bén helemaal niet dood!” Waarop ik prompt antwoordde: mooi, hè. Nee, je gaat gewoon over… Waarop hij bedankte dat ik hem, naast zijn vrouw, het overgaan makkelijker had gemaakt door erover te praten.

Terwijl ik steeds meer ging haasten om mezelf klaar te maken voor de dienst hoorde ik hem twee keer zeggen: “als je de woorden voorleest, schuif ik over je heen”. En bij de laatste keer vroeg hij: “vind je dat erg?” Omdat ik vaker ervaar dat zielen ‘over me heen schuiven’, ik geleid spreek of dan wel anderszins woordelijk tot uiting breng wat er gegeven wordt, vond ik dat uiteraard geen probleem.

Tijdens de dienst voelde ik op een bepaald moment instinctief aan dat het tijd was om op de staan en, voor een betere aarding en doorstroming, had ik mijn schoenen al uitgetrokken. Terwijl ik opstond en de woorden mocht oplezen die ik dezelfde ochtend had mogen opschrijven, was zijn vrouw geraakt en zei “moest hij me toch nog een verhaal vertellen”. Bij de knuffel die ik haar gaf voelde ik zijn energie in mij en ik drukte haar nog steviger tegen mij aan en zei: “ik houd van jou lieverd…”Moet ik nog bewijzen dat er ‘leven na de dood is’? Het bewijst namelijk zichzelf…

* De woorden worden door automatisch schrift ontvangen.

Liefs, Irmgard