DICHTELS

Tante Betje ging uit fietsen. Buiten in de vrije val
Ze trapte zich helemaal lens, ongekend
De storm zat haar tegen, poeh poeh, het zal
Ploeterend ging ze voort en thuis zat geen vent

Alle kapucijners in een grote glazen pot gerangschikt
Betje was het fietsen al snel beu
Heel haar leven had ze alles, écht alles gepikt
Het levensverhaal van onze lieve Betje was best wel sneu

Het was geen man, maar ook geen vrouw, het was onze tante Bet
Goedgeefs van hart, gul vanuit haar kromme tenen
Gelovend in de almachtige vader, de grote Mr. G.O.D. deed ze haar gebed
Godsmejaar, wat had ze toch alreeds pijn in haar spataderen benen!

De aanwakkerende wind, vloog gezwind onder haar gesteven rok
Knap van hart, maar deze kanjer was niet moeders mooiste
Sterker nog, ze had een gezicht met een enorme puisten gok
Op school werd ze intens gepest met haar rode haar, ze was de rooiste

Betjes straffe rit staat niet op zichzelf, we ploeteren allemaal aan
Stormen gaan liggen, tornado’s gaan voorbij en het onweer waait weg
Geen enkele rit is hetzelfde, we zijn allemaal uniek in ons bestaan
Alle bonen tezamen genomen, deze goede ziel had best pech!

De wind zat zo tegen, de ijzel vloog tegen haar gelaat
Waterdruppels bevroren zo onderaan haar grote opgezwollen neus
Alles bij mekaar genomen was het best zielig want bij het vuur thuis zat tante Kaat
Het leven was niet zuiver, het behandelde ons Betje onheus

Door de koude wind verzwolgen, ging ze met haar fiets neer
Het pad, haar weg, was glad en ze tuimelde over haar kop
Alles draaide voor haar waterige ogen, het deed nu behoorlijk zeer
Het vlammetje van binnen was ook bijna niet warm te houden en was zowat op

Foetsie bah nee, wat een naar verhaal over onze liefste Betje!
Antarctica is kou maar dit had je niet verwacht
Ze smachtte naar een warm American Spirit sigaretje
Alleen was ze, in totaal isolement, zeker die nacht

Schooiend en berooid was ze onderuit gegaan
Geen cent, geen passie, zowat geen innerlijk vuur te makken
Het was d’erop of d’eronder. Zou ze in haar eigen kracht gaan staan?
Of zou ze zich door de koude, tegenwind en de ijzige storm laten pakken?

Met haar benen gekruist op de weg en haar bevroren kont
Had ze zich nimmer zo gevoeld. Ze kon in haar angst gaan zitten
Het universum liet haar rillen, alles deed pijn, het maakte het bont
Ze vloekte binnensmonds en dacht ik ga hier niet in de koude pitten!

Haar kracht begon te loeien en haar vuurtje van binnen werd groter
Boosheid maakte plaats voor overgave, vertrouwen en ook geduld
Ze werd vanbinnen milder, zo zacht als gesmolten boter
Haar vlammetje van binnenshuis was aangewakkerd en ze raakte door het licht vervuld

Het licht had haar nu goed te pakken. Dankbaarheid vulde haar grote hart
Klopte de ijzel en de verse sneeuw van haar af, sprong uit de kruislingse stand
Nee, riep ze, ik vind het nu wel genoeg! Ik ben genoeg getart!
Ze parkeerde haar verwrongen bejaardenfiets vervolgens aan de kant

Spreidde haar armen en zei tot de natte hemel resoluut
Jullie, júllie krijgen me niet klein. Ik bén Betje weet dat wel jullie sterrengebroed
Met stramme gestrekte benen zette ze het op een lopen, zeer absoluut
Ik, ík zal jullie laten zien wat een innerlijk oplaaiend vuurtje met je doet

Bij elke pas die ze zette, krakend in de witte wereld van het moment
Ontdooide ze, werd ze warmer en vervulde zich met het opgerakelde licht
Ze verlangde naar meer, voelend in zelf, in haar passies. Eigenlijk was ze een schrale krent
Haar zelf zo weinig gegund, altijd voor die ander geleefd en gezwicht

De moraal van dit verhaal van wat deze oude goede ziel in zich draagt, wat maalt
Is dat je mag gaan kijken en voelen wat bij jou leeft
Tussen leven en léven zit een verschil. Zorg dat je zelf niet verschraalt
Voordat het leven… tussen je vingers met jouw dromen weg zweeft…

Liefs, Irmgard

In het vierkant van de vicieuze cirkel gedanst
Overgeleverd aan de elementen
Met het universum heel wat close gesjanst
Mogen we nu mee met de lente

De hoop op leven, echt leven te doen laten varen
In het vat niet willen en doen verzuren
Is het epos nu wat aan het bedaren
Al zeker tijdige en ettelijke uren

Zodra het licht je gevangen heeft in haar vleugels
De zondvloed op gang komt van overvloed
Laat maar vieren die teugels
Dit is het plan, het contract. Wat de bron met je doet

De soep wordt nooit zo heet gegeten als deze opgediend wordt
Je mag en moet je niet gek laten maken
Jij bepaalt wat er blijft liggen op jouw levensbord
Hoor het ijs van de Taiga eens kraken

In de allesomvattende bollensoep van de planeten
Die tot je komen gedurende jouw reis hier
Je bent slechts mens met je dikke scheten
Is het soms een smakeloze potage als een tierelier

Leven doet eten, eten doet schijten. Zonder gekheid
En alles weer doen verstoppen en verhullen
Jouw verhaal kent ook een aardse tijd
Maar wat zit ik hier nu oeverloos te lullen?

Je potage staat op het vuur het is tijd van bon appetit
Of je nu wilt kanen dat is niet aan jou, het divine moment bepaalt
Galgenloze hommage aan het paardenbit, das pas shit
Eet zoveel je energetisch op kunt, het is het universum die jouw maaltje betaalt

Ginder zag ik een stoomboot die kwam van ver, ik bén
Beloofde gouden bergen
En een gouden evolutie ster
Tot dusver is het karig zeg ik vanuit mijn houten camping caravan

Tussendoor blijf ik smalend vertellen en mezelf vol happen
Dans met en tussen de sterren in de aardse stof
Het is allemaal voor dit eenvoudige grietje toch niet meer te snappen
Wacht ik zie een kabouter, o nee een gnoom, een elf… wat tof!

De cirkel is doorbroken. Het podium is de weidse natuur
Vol overgave, vertrouwen en acceptatie doe ik mijn ding
De soep was veel, de achterzijdse ballotage ook, beetje zuur
Het is nog steeds “o, happy day” wat ik zing

We krijgen allemaal ons deel, doe maar rustig
Het universum serveert ons ieder een flinke portie
Dus ben maar niet zo snel, gretig en lustig
Er is maar enkel één weg, no return of sortie

Ellen(de)lang vergapend aan het leven zelf en de ander
De soep is op, ik ben toe aan het hoofdgerecht
Zwier ik over mijn paadje met de flow mee, ik meander
Nee, dit zielsverhaal is nog niet over of beslecht

Ik ben een helikopter! Nee, een eland. Ik vlieg over The Cuckoo’s nest
Wens jouw goed diner en een uitermate goede reis of trip
Het gaat niet om het winnen of lest is best
It’s all about the voyage maar ik éét in mijn potage geen kip!

Liefs, Irmgard

Ik heb geen kaas gegeten
Van verrelandse vrienden
Wil best nog een keer naar Japan sushi eten
Maar nu verblijf ik tussen de Neerlandse grienden

Het gefluit, het gewapper en getoeter
Is wat ik ken. Ten voeten uit
Wat de boer niet kent… zonder geploeter
Zeg ik als ik mijn lipjes tuit

In de kou niet gezien en nimmer gewroken
Is het de laatste jaren veel geweest
Alle uithoeken geweest en in gedoken
Maar nu… is het tijd voor feest!

Meer dan voorheen sterk geaard
De silver lining iets losser, de tracker is eruit
Mijn innerlijk is stil, zen en bedaard
Het is nog steeds mijn eigenste deuntje wat ik fluit

Geen zee te ver, geen universum te groot
Ik veerde tot de essentie, tot de energetische bol
Ging met de soul billekes bloot
De kermis cakewalk was er niets bij, lol

Het was intens, hard werken, aanpoten, tot en met
Ben alle uitdagingen aangegaan
Dat was absoluut géén dikke pret
Maar dit meidje kan nou op eigen benen staan

Doe me een groot plezier
Als jij thans ook tot het soul gaatje gepusht gaat
Ben lief voor jezelf, stel grenzen. Tot daar en hier
Dan ben zowel jij als jouw paadje ermee gebaat

Liefde leren voelen, voor zelf is een intens proces
Zonder gradaties, het ís gewoon soms veel
Elke keer weer een universele les
De emotie zit soms als een vette krop in je keel

Maar aan alles komt een end
Diep gedoken, is namelijk nooit mis en altijd raak
Laat gaan. Laat maar los. Wat en wie je kent
Want als het niet meer past, is het wat het is

Een dubbeltje voor je gedachten. Alles voor jouw gevoel
Wat gaat er nu in je om?
Voel het met je hart en ziel, diep en een heleboel
Leven vanuit je hart is hip en totaal niet stom

Zo veins je in de verte. Turend over de horizon
Laat alle verwachtingen daarover gaan
Je had nooit gedacht dat je dit kon
Ga… voor jezelf staan

Ga op reis. Naar Bali op retraite reis
Doe mee aan de Amsterdam – Dakar. Neem de challenge
Leef je dromen. De passie die je drijft. O jij, korte of lange lijs
Maak die droomlist, check in en turf. Durf!

Geen land te ver. Geen zee te hoog
Het universum belooft je geen glad paadje
Volg jouw eigen gouden regenboog
Of je nu Bep heet, Truus of Kaatje

Catootje was het beu en ging haar eigen weg, naar de klokkentoren
Met straffe tred ging zij op weg, angstig dat wel
Ze is gepeld tot de naakte kokosnoot en is opnieuw geboren
Nou zit ze aan de sushi en nooit meer een Hollandse vette frikandel van tante Nel

Liefs, Irmgard

Oma Nollie is in haar nopjes
Ze krijgt namelijk een spic en span nieuw huis
Trouwens kabouters eten geen dropjes
Zelfs een kakelvers blinkend tien pits fornuis

De tweespalt van het leven
Is hoe het zich aandient in vol ornaat
Ervaren, voelen en beleven
Tergt en rijdt een diepe spelonk en een pijnlijke splagaat

Terwijl de ander tracht te overleven
In een wereld van chaos, angst en totale onbegrip
Het onderscheid niet meer maakt tussen zijn en beven
Wat is het leven toch divers denk ik dan, verhip

In de wirwar van alles wat is, wat kennelijk geleefd wordt
De realiteit van het aardse bestaan
Als vangnet, lichtje, healer en wat er maar komt op het bord
Denk ik soms… laat maar allemaal voorbij gaan. Gáán met die banaan!

Je hebt geen keuze over wat jouw pad kruist
De zin zit hem daarin dat je zelf ook mag overleven
Tussen de diverse variëteiten die het leven je serveert, dikke puist
Wat je ook leeft, doe het wat je hart je mag geven

Het leven is geen totale avé en veni, vidi, vici, dikke plebs!
Het gaat niet om uiterlijk vertoon, een dikke BMW of een vette portemonnee
Of wat jij vast- en uitzet in mindmaps, Facebook of groepsapps
Leven is leven vanuit de kern en niet die tentoongespreide schone schijn, Okay!?!

Moedeloos word je er soms van, echt waar
Alles wat het universum je op een dining plate serveert
Neem je mee als leerles, als ervaring, je bent nooit klaar
Het gekke is dat je echt qua levensinput je nooit iets verleerd

Ik dans me een rondje en straal (lees leef) mijn eigen licht
Ben niet onder de indruk van jouw status, titel of dik vet tonggebral
Dat heeft de wereld nog nooit verlicht, schrijf ik gedicht. Ben ongezwicht
Immuun en gepantserd voor grootdoenerij, poeha, vet gelul en oeverloos gelal

Het is wellicht ongekend. Een dilemma om zoveel te leven, zeg ik enigszins zuur
De puzzel valt samen, op het juiste Goddelijke moment en dat is altijd nu
Weinig te verhullen is zaligmakend en dat leeft lekker puur
Kwetsbaarheid maakt opener, dat is verrekte mooi. Sodeju!

Het is me eender even… Bouw en pimp jij maar je eigen omheind kasteel
Leef je leven en wapper met je buidel, Tesla en grote moel
Ik omarm eenieder, nog een tandje erbij voor hen die lijden, veel
Het leven is een middenweg vinden… en dat is wat ik bedoel

Puur geleefd, vanuit een puur en zuiver hart
Geven aan de ander… een helpende hand, jouw liefde, tijd of een luisterend oor
Het is niet de binnenzijde die het leven tart
We zijn allemaal verbonden, roepen ze nu in koor

Ik weet het, ik zie het, ik voel zoveel
Geen kristallen bol, geen poespas, daar doe ik niet aan
Ondertussen grijpt de emotie me bij de keel
Want sores is nooit echt van de baan, uit de laan om zuiver in mijn ruimte te staan

Doe je ding, loop een rondje, strooi in het rond
Graaf een gat voor een ander, val er zelf in zou ik zeggen
Hang al het goud om je dikke nek of allemaal aan je eigen gelauwerde dikke kont
Passeer hen die behoeftig zijn, zonder jou iets op te leggen

De synopsis van dit rijmend stukske is toch wel het volgend iets
Spongebob zegt ooit op een dag… Ben je klaar voor, absoluut
Dan zie je wat waarachtig is en wie/wat aandacht behoeft al is het je ouwe fiets
Doe jouw ding altijd vanuit liefde… resoluut

Liefs, Irmgard

Een bus vol diverse pluimage, voornamelijk gekken
Waren onbewaakt gaan rijden
Belandden in het ravijn zonder trekken
Het was niet te vermijden

Achteraf vertelden ze zonder scheuren
Het was het tófste sinds lange tijd
Zonder opscheppen of zo lieten ze het gebeuren
Ze hadden namelijk totaal geen besef van enige spijt

Het was de rit van hun leven, zo onbevreesd
De angst had hun eerder meester gemaakt
Maar nu zo achteraf op de rand van het bestaan te hebben gesjeesd
Was er veel blijven liggen en hadden ze het leven verzaakt

De trolleys, rugzakken van het leven
Vol bepakt en schuin van het marcheren
Waren ze desondanks veelal zichzelf gebleven
Ach, wat kon het hen ook deren

Iedereen was van de partij
Het was een bus vol met verhalen
De één was Jezus, de ander God zeiden ze blij
De puurheid liet zich echt niet vertalen

Zo kwam het dus dat ze zich hadden opgeworpen
Voor een nieuw avontuur
Onbevangen hadden ze het busje verneveld en reden door dorpen
Het enthousiasme, de joligheid, de motivatie hield hen achter het stuur

Het leven had ze namelijk alle hoeken laten zien
Waren veelal gezond van lijf en geest
Maar hun scheidslijn liep benevens het paranormale en hoe groter de geest het beest
Iedereen had een mooi IQ en ze konden allemaal tellen: tot tien!

Hun kinderlijke blijheid raakte menigeen
Ze hadden geen maskers, hoefden niks te verbloemen
Eentje had er zelf jicht in zijn grote teen
Eigenlijk waren ze om te zoenen

De moraal van dit rijmende verhaal
Is dat je je eigen spoor mag zoeken, rijden
Vanuit je pure zijn zonder galgenmaal
De ander met je gewone zijn te verblijden

Het ravijn hadden ze allemaal overleefd
Ze waren namelijk omringd door de sterren
U bent er één van ons zeiden ze tegen mij, beleefd
Want ze keken met de ogen van hun ziel, van verre

Het universum maakt geen onderscheid
Tussen jou, mij en die bus vol met jolige zielen
Er is geen hiërarchie, universeel gezien, zegt deze meid
Dus het zijn beslist geen infantielen

Elk hart, elke ziel en elk huis
Heeft zijn eigen story, rijm of rit te vertellen
Ieder draagt, ook jij, zijn eigen kruis
Zonder een oordeel te vellen

Mocht je iemand kennen
Die op de rand van de afgrond verkeert
Ga niet oordelen, vinger wijzen of jennen
Jong & oud gedaan, kan altijd worden afgeleerd

De gekken vertellen nog steeds hetzelfde verhaal
Geloven in de sterren, God en het hele universum
Gek genoeg voelen ze het hele arsenaal
Eigenlijk weten we dit allemaal

Gij zult niet oordelen, wel joelen
Als de bus van het leven het asfalt (bijna) niet meer raakt
Ben voorzichtig wat je uitkraamt over een ander, dat is wat ze bedoelen
Voordat het busje zo komt en jij op de volgende rit inhaakt

Samen dansen we de polonaise, de polka en alles wat dies meer zij
Zeiden de gekken onderweg in hun volgende rit vol met kreten
Ongeveinsd, ongeflatteerd, onbeschaamd onverbloemd en zeker geleefd, tegen mij
Ik… ík heb mezelf nog nooit zo lekker gevoeld, ervaren en gezeten

Ik ben blij
Kom met mij
Samen in het gekkenbusje erbij
Ik neem je niet in de maling, nei
Zitten we lekker zij aan zij…

Liefs, Irmgard

Een kakofonie van geluiden
Overstemd onze innerlijke trom
Een schip vol tot IJmuiden
Zet innerlijk stil en maak the soul doofstom

In de hete soep tot de evenaar
Vlamt het vlammetje klein en oeverloos
Overstemd door alles wat is, hier en daar
Maakt immuun en zo misschien zo dik als tante Toos

Hikkend en hinkelend op één of twee benen
Alle ballen jonglerend in de lucht
Voelt als lood zo zwaar als hunnenbed stenen
Het lijkt wel een enorme soap. Wat een klucht

De horizon lonkt, de last is zwaar
Hinkel jij ook zo op je paadje?
Lees nog even door, ik ben nog niet klaar
Vult de ene afspraak met het andere gaatje

Prikkels komen, prikkels gaan
Overspoeld worden door zien, horen, voelen, voelen én voelen
Zie maar eens stabiel en in balans te blijven staan
Soms zou ik alleen maar urenlang willen sjoelen

Hypersensitief, hooggevoelig en glutenintolerant
Van lactose allergieën, tot autisme en adhd
Het is een samenkomst van zijn in dimensieland
En we moeten ook nog dagelijks naar de plee

Ik zal er niet omheen draaien
Mijn versje is er één voor op de malloten hoop
Geen ego, paaien of iemand proberen te naaien
Of slijmen als potten vol met Rinse stroop

Wat ik dus wil zeggen, het geval hier is
We jongleren wat af, maar komen niet to the point
Ieder doet het op zijn manier, hier geen gekissebis (het is wat het is)
Maar take it easy soms… relax of neem een joint

In een maatschappij vol van en met geluid en allerlei
We grossieren écht in diagnoses
Doe er nog maar een intolerantietje bij
Ga liever in stilte schapen hoeden net als Mozes

De clou in de kakofonie, van de jolijt van zijn
Is jezelf terug te vinden in de stilte
Je eigen heilige stilteplek, jouw heiligdom, kei fijn
En jouw innerlijke vlam te voelen, zonder kilte

Ik kan niemand zeggen wat te doen, wat te volgen
Die kunst mag jezelf leren verstaan
Word vooral niet door het leven zelf of het almachtige ego verzwolgen
Probeer tenminste in balans op beide benen te blijven staan

De draaimolen van het leven, het circus wat loopt
Zie je eigen tred te vinden desnoods met party plugs in je oren
Niemand ontspringt de dans in de stof, wellicht onverhoopt
Leer je stiltecentrum aan te boren, te bekoren en loop nooit meer verloren

Liefs, Irmgard

Als het leven je doet ontberen
Dat is vet klote zo af en toe, écht
Een feit is: we hebben allemaal veel te leren
Elke dag is soms een gevecht

Het gaat allemaal beslist niet over rozen
Zoals de zon niet elke dag schijnt
Ik zeg eerlijk zonder blikken of blozen
Als je maar niet wegkwijnt

Wegkwijnen is vegetatief en zonder doel
Het hoeft niet altijd verrekte leuk te zijn
Die minuscule dingen, momentjes, het gevoel
Dat is wat het leven verrijkt, dat is pure zonneschijn

Wanneer de stroom van het donker, de negativiteit
Je meeneemt en weg kwakt in een hoek
Weet dan dat jij de sluier kunt verlichten, zonder gekheid
Jouw ochtendgloren is als een blanco doek

Jouw keuzes zijn de jouwe, jij bent de baas
Over eigen lijf, lendenen en leven, das tof
Ben nou geen pseudo sinterklaas
Je bent echt, puur. Mooi zoals je bent. Nou en of!

Geen titel, geen school kan maken wat jij in je draagt
Jouw waarde zit van binnen in jouw mooie hart en ziel
Dus kijk naar jezelf en probeer met zelf te verbinden, als je het mij vraagt
Ik ben geen goeroe, ziener, of zielenknijper en beslist ook niet infantiel

Jij bent prachtig! Mooi, puur en eerlijk
Zie jezelf, begin te voelen zonder pantsers en lagen
Als je ziet wat ik zie met de ogen van mijn ziel en kijk
Dan zou het jou beslist behagen

Je bent niet afgeschreven niet voor de maatschappij of door ons
De omgeslagen werkelijkheid is dat jij jezelf niet ziet
Wij zien je. Jij hebt jezelf afgeschreven en geeft jezelf de bons
Het is tijd om voor jezelf gaan staan, je verleden ben je niet

Het mooie is als jij het licht wat je in je draagt gaat omarmen
In plaats ervan tegen te vechten, te strijden en kemphanen
Het zou je pad kunnen gaan verlichten, zonder erbarmen
Zou jij met jouw licht voor anderen hun pad kunnen helpen banen

Zonder spijt op alles wat is en was, zeg ik ér wordt van jou gehouden
Intens veel, tot in de oneindig- en eeuwigheid
Heb geduld, geef je over, ben mild naar jezelf en heb vertrouwen
Geef het een go, ga ervoor, ga voor jezelf. Stap voor stap. Het proces kent geen tijd…

Liefs, Irmgard

The floating memories of the heart
Keen on wherever it goes
Everyone has a beginning and a start
This riddle is not about heroes

Every heart and soul carries its pain
We point fingers, judge others, reject them
Saying this without vain
I was once in Jerusalem

No thorns so thick
No veil so bright and full of layers
It’s the veil what apparently stick
At the end: we are all soul players

The major role we have to dive in
Is already set and no one is excluded
Even when you have a sin
You are on board too, sheltered and hooded

We are all in the life game
The universal playing game of evolution
The puzzle falls in, we go all deep, no one to blame
Awakening is an absolution

My sigh is deep now, the Ark is full
We are heading forward
The path is never dull, we all feel the pull
I can keep going on, giving more words

The clou of this riddle is
Accept, surrender, forgive and trust
Life isn’t a short synopsis
It’s yours. Feel the glow, the sparkling, feel the wonder, just adjust

Love, Irmgard

Het leven gaat niet over rozen
Het is niet altijd fijn
Ik zet dit zonder blikken of blozen
Even op rijm

Ploeteren om het even
In het donker. Geen zonneschijn
Door de diepte zweven
Doet soms verrekte pijn

Het leven geeft je almachtige pieken
Ontiegelijk veel dalen
Nu moet ik even spieken
Om over positiviteit te verhalen

Ik heb van die dagen
Rol met één been uit bed
Wetend… vandaag ga ik niemand behagen
Nou moe, dat is dikke pret. Retteketét!

Het clou van het verhaaltje, is dit dus
Om toch in de dieptes en die rot momenten
Soms is dat een megaklus
Alles te omarmen wat is en de positieve schwung in te prenten

De weg is vol obstakels
Nooit een bestemming in zicht
Maar ik zeg je tóch is het leven vol mirakels
Het gaat om je pad, zegt dit simpele wicht

Voor mij geen Timboektoe, Alicante of zelf geen gouden paleis
Ik loop en dans mijn eigen trojka, verdorie die is uniek
Volg maar lekker je paadje, zielenwijs
Verrekt universum, ik ben niet van elastiek!

De domper is geboren, in totale onthechting gepropt
Nooit iets verloren, ik heb ook niet gezocht
Ben ondertussen wel met dat dominante ego gestopt
Uitgekotst, afgewezen, niet gezien zowat in elke bocht

Om tot de conclusie te komen
Paadjes over rozen zijn een utopie
Zeker om tot je allereigenste essentie in te zomen
Nou… tel ik tot drie

Mijn rijmpje is zowat op het end
Er zijn er maar weinig onder ons die 365 dagen een happy deuntje fluiten
Volg je eigen paadje maar, hoe klote het soms is en je het ook kent
Loop niet te hard, denk aan je kuiten!

Ik brei er een eind aan nu want de tomatensoep is klaar
Probeer je in het klein te verwonderen
Dan zijn de minuscule blije momentjes en mirakels daar
En laat je niet door een ander zijn schone schijn bedonderen

Liefs, Irmgard

Moving foward
Onto the path
What is felt
What is known
What is told
What has
To be lived

As a matter
Of lifting up
My soul
Its potential
Its prosperity
Its prophesied plan
And contract too

I am tired
Of moving forward
Stepping forward
Working constantly
In favor of my soul
Forgetting
Some times to live

I feel broken
In this constant
Movement
As a soul nomad
It has to stop
I am so fully detached
I cannot feel home
When I am constantly
Running, racing
Against my ‘soul clock’

I begged for rest
I pleid for stillness
Silence in my life
Being
Into nothingness
Sure, I decide. At last
I have chosen…

I can’t see one more Banana box
to put my stuff in… (It’s the fourth moving into a new home in one year and eight months…????????)

Ps: less time, less universal input, less posts…

Irmgard????