Mijn leven wordt steeds hectischer en in de constante soul flow probeer ik staande te blijven en mee te gaan. Tranen met tuiten heb ik gisteren gehuild om het proces van mijn oudste, de veranderingen voor mijn middelste en met zorgen kijk ik naar mijn jongste. Ik ben moeder pur sang en als ik zie hoe mijn kinderen worstelen met het leven op hun eigen manier, zich staande proberen te houden op hun levenspaadje en de struggles hen nopen hun eigen processen te lopen, soms dieper dan diep, dan snak ik gewoon naar adem. Levensadem. Om de rust naar binnen te zuigen, zelf tot stilstand te komen en zoveel mogelijk eenieder te helpen, bemoedigend te steunen en een positieve boost te geven.
Het lukt me gelukkig steeds sneller die teug, om me tot stilstand, observatie en beschouwingstijd te komen, te nemen. Noem het een bezinningspauze waarin ik voel dat ik alleen kan geven, noem het dienen, als ik de focus op zelf leg. In stilte gemaand tot zelfzorg om tot buitenzorg te komen. In verbintenis met zelf komen om de liefde, die ik in mijn ziel mag dragen, te externaliseren.
Met elke stap voor zelf die ik neem, word ik bewuster van het feit dat die essentiële zelfzorg, de liefde voor zelf, van levensbelang is om mijzelf gaande te houden. Op de momenten, dagen of in periodes dat ik mezelf compleet voorbij loop, race dan wel negeer of over het hoofd zie, herinnerd niet alleen mijn lijf mij op mijn snelheid maar zeker ook dat mijn hoofd zachtjesaan vol prikkels loopt en een ondoorzichtige brij wordt waarin het gevoel voor zelf, de liefde, ver te zoeken is en ik stuk loop op zelf.
In het continuüm van het leven mag je gewoon de focus op zelf leggen om in de voedzame repliek van jezelf, in de opgeroepen zee van stilstand, je tot hernieuwde inzichten, motivatie en inzet komt. Soms moet je gewoonweg de weg naar binnen nemen en je in het cocon van zelf laven voordat je weer verder kan. En uit eigen ervaring dus gezegd hebbende daar is niets mis mee. Voed jezelf maar in die zelftijd, die bewust genomen pauze en neem die extra koester en omarm jezelf momenten. Ze zijn nodig en voel je daar niet schuldig over.
Ik heb even (weer) een teug genomen omdat het leven me anders opslokt. Elke hypergevoelige ziel onder ons kan beamen dat deze tijd van zijn een energetisch zware tijd is en dat al die hypergevoeldige zielen samen als een spons fungeren die de zware druk opsouperen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we collectief moe zijn, de sjeu eruit is en de schwung soms errrug ver te zoeken is. We dragen allemaal ons eigen ‘kruis’ en dat weegt natuurlijk het zwaarste maar als je weet dat we in de verbintenis van allen met elkaar zweven in een energetisch vacuüm van zijn dan kan je voorstellen dat we collectief onderweg zijn naar wat groters, naar wat anders en dat deze transformatie respectievelijk bezinningstijd ons allemaal diep noopt om niet enkel in de spiegel van zelf te kijken maar zeker ook in die van anderen waarbij we uitgedaagd worden de collectiviteit onder ogen te zien in de realiteit van onze existentiële waarheid.
Daarin kan je jezelf afvragen wat betekent deze intensieve tijd voor mij, mijn familie, vrienden en iedereen die je aan het hart ligt en verder. Je wordt namelijk thans verder uitgedaagd, om in die spiegel, tijdens die ademteug die je tot stilstand brengt vanuit de focus op zelf te onderzoeken wat jou beweegt, wat jou (nog) gelukkig maakt en hoe je jouw kruis van zijn mag verlichten in de transformatieve energetische staat van zijn die ons niet alleen noopt, lees uitdaagt, om in introspectie te komen maar ook voor een groter collectief welzijn te gaan staan. Waarbij jij de focus op zelf mag houden.
Vanuit jouw uniciteit, soul colloquium en vanuit jouw hoogste potentieel. In jouw ziel zit een bepaald soort bevlogenheid en die is bijdragend aan deze transformerende mondiale connectiviteit en opliftende energetische staat van zijn. Terwijl jij dus die focus op zelf legt, en wellicht ervaar je dit niet zo, ben je dus niet alleen aan het bijdragen aan jouw welzijn maar aan de collectieve welvaartmodus, soul modus, van het hele groter geheel. Kort gezegd; als ik aan mezelf refereer, in de tijd dat ik mezelf tot stilstand breng, ga voelen, en op mijn intuïtie vaar en navigeer, draag ik ondertussen bij met mijn zielslicht, extensie en groei aan iedereen die ik mag raken in het voorbijgaan. Van familie (fantastisch die familiale karmische relaties en de dynamiek hierbij), vrienden tot degenen die geraakt worden door mijn zijn toe. Ondertussen met al dat geproces van mijn zijde en al die zielsprocessen van anderen samen, zorgen we dat de aardse energetische lift omhoog gaat en niet naar beneden. Supermooi!
Het is tijd voor het licht. Om onze lichten te laten schijnen. Op welke wijze ook, het maakt niet uit. Als jij maar schijnt en blijft schijnen, die noodzakelijke momenten van zelfzorg en zelf voeding neemt, en tot rust komt en onderwijl proces je lekker verder en weet je, voel je en ervaar je dat je niet alleen je eigen lichtje naar een fijnere zelf en tijd brengt maar ook anderen. Zoals je kinderen, jouw familie etcetera. Kortom, zorg goed voor jouw lichtje, houdt het brandend, sprankelend en vergeet niet in de overgave aan zelf, gefocust op zelf, mag je vertrouwen dat deze momenten van terugveren, van bezinning, op je hogere zelf niet alleen jou dienen maar een groter doel. En jouw lichtje mag altijd op ON blijven staan…
Liefs, Irmgard
