De ontgoocheling ten spijt, niks meer te verbergen, hard intern geploeterd maar afijn wat een ‘bewaarheiding’ van zijn. Mijn gelukkige ziel die altijd veerkrachtig was, overal het licht van in zag, dat motiverende puntje voor anderen probeerde te zijn… heeft een vette burn-out. Die spiegel kreeg ik gisteren gepresenteerd.
Het stomme ervan was dat te meer ik mijn sparkle verloor, des te gerichter ik was anderen te helpen in hun voorspoed van zijn met de woorden en de fluisteringen die ik mag ontvangen en de beelden die ik als een soort ‘visionaire duizendpoot’ doorkrijg. Door in momentum van zijn door de sluier, bestaanssluiers, weet heen te pakken. Bewust en onbewust. Wat het leven, door al dit (innerlijk) weten, het grenzeloos servicegericht zijn (want je bent geprogrammeerd je innerlijk licht liefdevol te verspreiden), het door dimensionale sluiers heen kunnen tasten in het ongewisse, zo nu en dan ongekend en buitenproportioneel zwaar maakt.
Het vervelende hierbij is dat je prikkel- en hooggevoeligheid, je intensiteit in paranormaliteit niet van je snoet is af te lezen en je geconditioneerd bent om mee te draaien in een maatschappij, onder condities, regels, normen alsmede (autoritaire) waarden die jou vaak niet passen. Omdat het licht en liefde in mijn ziel rechtstreeks met de bron verbonden is, ben ik, in de stof gezien, een dimensionale passant die zijn ondergrond en uitlijning in het aardse hier en nu niet altijd kan vinden. Dit kost me dus bakken van inspanning, van ‘overvraagheid’ in een steeds drukker wordende wereld die van extremiteiten, futiliteiten en van (hoogmoeds-) waanzin de uiterlijke schijn angstvallig tracht hoog te houden.
Maar ik ben ik en mag mijn essentialiteit neerzetten op een manier die bij me past, die me intens blij maakt en me door het gehele universum heen gezien mijn licht mag doen schijnen. Daar zit hem dan ook meteen de crux omdat die constante aanpassing, het voegen in een wereld die voor mij te snel gaat, te druk is en gericht is op zaken waar ik mijn universele zielskont mee afveeg, mij dusdanig parten speelt dat ik aangebrand ben, mijn licht niets meer is dan een uitgeblust ontof tufje, en de menselijke rek ‘deruit’ is. En de hamvraag is hierbij natuurlijk ‘maakt dit me allemaal zo intens gelukkig?’. Dan antwoord ik neen, onbegrensd nee!
Daar zit je dan, ik bezie mij nu even vanuit de derde persoon vanaf een afstandje, je hebt het altijd zo goed voor met een ander… als die maar gelukkig zijn. Maar jij dan, afgebrande ziel, behoef jij geen geluk, geen vaste aarding in het zijn met je unieke vaardigheden? Jij dacht dat je zo door kon gaan, met een engelengeduld, met een profetie waar je u tegen zegt. Je weet toch, je voelt toch dat je vanuit een leeg omhulsel, leeggetrokken, leeggezogen en leeggegeven niet jezelf kan blijven verkwanselen? O jij lieve ziel, je doorziet tot in de kern maar waarom voel je dan niet, zie je niet /weiger je te zien wat jíj nodig hebt? De universele riedel allemaal daargelaten wát houdt jou in stand? Hoe kom je van dat aangebakken gevoel van zijn af, de zwarte korst die je licht verdoezelt, die overhitte BBQ van zijn?
Het antwoord is gelegen in het gevoel. Wat voel jij, jij eigenwijze ziel? Houd je alles nog wel in balans? Je bent net het universum. Zoals wij allemaal. Je houdt de ballen zoveel mogelijk in balans, je draait om je eigen as en je schijnt je licht in het donker. Maar wat als je overhit raakt en de ballen gaan vallen? Dreigen neer te gaan, de diepte in? Wat dan? In de epoxy van zijn ligt niet alles vast, is alles ‘geconnect’ en wellicht is het kader, jouw universele plan, bekend maar dat wil niet zeggen dat dit een garantie is voor ongebreideld universeel geluk, voorspoed en een sparkle die als een schijnwerper anderen doet verlichten.
De clou van dit verhaaltje is gelegen in het feit dat als je lichtje gedimd is, jij jezelf leeg en futloos voelt, de stip op de horizon achter sluiers zich verschuilt, het leven je meeneemt tot dit exacte punt (staat) van zijn dat je jezelf mag afvragen ‘wat brengt dit je thans’? Wat heb je nodig om in een overvol, energetisch aards bolwerk je hoofd boven het maaiveld te houden, je lichtje als een vuurtoren aan te laten staan en je een structurele mechaniek, systematiek van zijn ontwikkelt dat het leven je nooit meer nekt zoals het je nu letterlijk doet opbranden?
Ik weet het wel, voel het in de diepste spelonk van zijn: rust. Rust! R.U.S.T. Naar een Regressieve Universele Systematische Toestand van zijn terug. De stilte omarmend, waarbij de focus op mijn (innerlijke) ademhaling mij terug zal brengen naar het gevoel van zelf-zijn. Ik ben onderweg om van mijn opgefikte staat van zijn dit om te keren, dit ten goede te wenden, naar een algehele RUST staat. Waarbij mijn huidige ‘fuck it all en mijzelf erbij’-gevoel als een kracht, een basis zal vormen waar ik de rest van mijn menselijke bestaan vanuit zal werken. Rust dus Kijk, van dit weten word ik instant ‘errug’ gelukkig!
Liefs, Irmgard
