We zijn allemaal onderweg. Ieder op zijn eigen pad. Soms is het leuk, minder fijn en dan is het weer tof, gaaf of whatever. Kan de lol niet op. Als je eenmaal je zielspaadje gaat lopen, na die doeltreffende ‘awakening’ die jou en je leven totaal op zijn kop zet en je wellicht ook linea directa uit je comfort zone heeft geflikkerd (ik zeg het maar even zo want dat was mijn ervaring), ligt er een weg open, een pad te gaan.
En dat allemaal met die universele routekaart, de blauwdruk van je ziel, in de achter kontzak van je broek of jeans. Je gaat onderweg. Je gáát. Er is geen weg terug, geen ommekeer. Het is a one way ticket en het gekke ervan is: je hebt er nog voor getekend ook. Je soultje dan, lang voordat jij hier voet op deze stoffige aarde zette.
En route dus… en goed ook. In mijn geval zeker. Ik wil hier absoluut niet klagen hoor… ik weet en voel dat het all for the best is… soul best maar ik ben zowat rijp voor geïnternaliseerde rust. Rust waar je u tegen zegt. Groot scherend behoefte aan heb. Even een korte uitleg. Na onmenselijke keren mijn comfort zone uit te zijn gejaagd (het is en blijft een keuze maar wat doe je als die ziel van je, jou vooruit pusht?) ben ik alweer aan het inpakken. Verhuizing nummertje zes in een krappe zes jaar. Das gemiddeld eentje per jaar. En dat is veel, veel te veel. Ik trek het zowat lichamelijk en geestelijk niet meer.
Nou ben ik wel een taaie, maar kom op zeg, universum! De lol is er nu wel vanaf. Van de zolder van mijn ouders, naar een bedrijventerrein, naar een bos, achter de slagboom op een prikkelrijk vakantiepark… wát willen jullie nou? Ik heb ‘m wel gevoeld heur. Totale onthechting van zijn om uiteindelijk daarheen te mogen gaan waar mijn soultje tot bloei komt. Ja, ja… ‘we hebben je nooit een rozentuin beloofd!’. Ammehoela zeg ik dan, ik moet evolueren. In de evocatie van zijn leren. Nou dan! Doe toch niet zo moeilijk, o jij magisch universum. Ik heb mijn lesjes in de onthechting wel geleerd. Geef me nou maar dat plekske waar ik tot rust mag en kan komen.
Zielsbloemetjes mogen bloeien, niet peigeren tot ze gaan steigeren en immens (of onmenselijk, het is maar hoe je het bekijkt) afgepeigerd zijn. Vanochtend was ik een stuk sagarijn en met al die pleuris regen buiten wilde ik nog niet eens mijn bed uit komen. Zat vervolgens op de bank met een kopje thee en dacht: ‘mijn gelukkige ziel’??? Fuck it, ik moet het maar veranderen in ‘my grumpy soul’. Terwijl de regen opklaarde, klaarde ik ook wat op. Ik voelde… ík moet wat leuks gaan doen voor mezelf. En prompt zat ik achter de laptop quotes te maken en een tekstje te typen. Want dat komt er door alle drukte niet meer zo van.
Een kop koffie trekt de sluier van duffige mind gedachtes verder open en ondanks ik het zwaar vind, alle processen dan (zonder in detail te treden) houd ik toch zoveel mogelijk een open gemoed. Voelende en innerlijk wetende dat de sprong die ik thans weer mag gaan maken (in het onbekende, het luchtledige) er eentje is die mij verder zal brengen (in groei) op mijn paadje. De onthechting is een feit. Ik kan thans al mijn bezittingen (als het zou moeten) in één koffertje pakken en snel schakelen als het zou moeten. Ik kan heen en weer vliegen en juist die stip op de horizont plaatsen die nodig is om mij gaande en vooruit te krijgen. Ik ben een soul nomade. Gemaakt om te bloeien, om te reizen in zelf maar ook zeker in het leven zelf. Ik ben klaar voor mijn sprong… en bereid mijn soul tent op te zetten daar waar het universum voorziet.
Ik ben de profeet van mijn eigen geprofeteerde weg, ik kies uit vrije wil en daar waar ik heen ga is wellicht geen rozentuin maar ik kan er altijd eentje zelf creëren. Want ik ben bij machte om dat te kunnen, te doen en in deze bevrijdende gedachte van zijn weet ik dat iedereen die in zijn universele plan en mogelijk contract voorzien is om te springen, deze mogelijkheid bezit. We zijn ‘heer (dame in mijn geval) en meester’ van onze eigen gedachten, the mind, maar ook the body & the soul. Ik, jij, wij bezitten (veelal) de kunst, de kracht en de motivatie om voort te gaan, positief te zijn en te blijven en onze eigen soul, zijn pad in het moment nu te omarmen… We zijn allemaal eigenlijk soul nomads. Op ons eigenste soul trip…
Liefs, Irmgard
