Al struinend liep ik zojuist door ons voedselbosje in wording en viel mijn oog op 4 kleine appeltjes. We hebben hard gewerkt om onze aanplant eerder dit jaar (150 fruitboompjes en struiken) in de hitte te voorzien van water. We doen het de off-grid way. Met een ouderwetse gietijzeren waterpomp. 
Emmertjes water halen… emmertjes pompen…
Wie watert (lees zaait & aanplant) gaat oogsten. We zullen er geen kelderplanken met appelmoes potten mee vullen maar het gaat ons niet om de kwantiteit…
Om even op dat zaaien voort te gaan. De clou van dit verhaaltje: het is oogsttijd. Voor al datgene wat je vanuit het hart, vanuit liefde hebt gegeven, verspreid (gezaaid dus) krijgt altijd een voedingsbodem. En wateren, doet groeien.
De boemerang van datgene wat je zaait, gaat sneller dan ooit. Alsof we in een grote, universele zuiverende centrifuge zitten waarin het kaf van de koren gescheiden mag gaan worden.
Zonder zaad geen kaf, zonder liefde geen oogst dus ben bewust wat je zaait, wat je geeft want alles in het universum heeft een energetische ontvanger. Voor je het weet, ‘hangt jouw appelboompje vol’ of deze verdord en valt terug naar de stof. Bij wijze van dan…
Liefs, Irmgard
