Wanneer eenzaamheid jouw dagen vult, weet dat verbinding begint in je eigen hart. We zijn in wezen allemaal verbonden maar de handreiking die jij doet aan de ander, geeft ruimte voor verbinding. En kan uiteindelijk het stramien doorbreken…
Deze woorden schreef ik zojuist op nadat ik vandaag iemand die ruim de 90 is gepasseerd, ontmoette. Ik voelde haar verdriet over het leven, het onrecht wat haar is aangedaan, de pijn die haar nog vulde. Daar waar liefde op haar leeftijd had mogen zitten, voelde ik intense eenzaamheid en verdriet. Het raakte me zo ontzettend en dacht waarom gebeurt dit toch? Hoe kan iemand zó intens eenzaam zijn? Bang voor het leven, gepijnigd niet alleen door het leven zelf maar ook door het moederziel alleen zijn. Het verdriet wat dadelijk mee gaat, de leegte die er is om in de oneindigheid hopelijk een keer te mogen vullen, te transformeren naar liefde. Daar waar ooit liefde heeft gezeten, waar ooit het licht overvloedig scheen weer terug in de herinnering te zetten van de oorspronkelijke universele settings. Met de dood als de overgangsfase.
Leven is leven en we gaan allemaal met een hoop bagage verder op onze evolutiereis. Maar wat zou het toch fijn zijn als de backpack wat leger is, wat meer opgevuld is met het licht om uiteindelijk luchtiger te mogen gaan. Gevuld met een overdosis van liefde. Liefde hetgeen alles kan transformeren. Ik hoop dat ik deze eenzame ziel vandaag een lichtstraaltje heb mogen geven. En dat ze mijn liefde heeft mogen voelen toen ik haar hand vastpakte.
Naar huis wederkerend, ging ik met een geraakt, verdrietig én gepijnigd hart. Over het feit dat iemand zo intens zit te verstillen in haar eigen pijn en verdriet. Waarbij de eenzaamheid, op haar leeftijd, als een emotieloze vijand de keel doet dichtdrukken, het hart doet verstarren en het licht zachtjesaan doet doven. Wat gun ik iedereen die in eenzaamheid verkeerd, die zijn eigen pijn draagt, het leven wellicht als een verstikking voelt, verbinding. Verbinding van hart tot hart, van ziel tot ziel.
Het universum heeft me vandaag weer op haar eigen magische wijze van mijn sokkel geblazen waarbij ik verder mag gaan, verder mag kijken dan mijn eigen verstilling. Waarbij ik eerder de dagen van ijzig isolement opzocht omdat het leven voor mij teveel gaf, niet alleen de hoeveelheid levensgebeurtenissen maar ook de prikkels waarbij ik steevast als een spons de energieën van andere zielen oppik. En niet alleen uit deze dimensie. Maar niets, dan ook niets staat in verhouding van wat ik vandaag mocht ervaren. Ik ben op reis om de verbinding met mezelf te herstellen maar zeker ook de verbinding met anderen. En dat, lieve mensen, gun ik iedereen.
Liefs, Irmgard
