In de totaliteit van zijn, voelde ik altijd al dat ik iets miste. Er was iets in mij waar ik geen vinger op kon leggen. Toen in 2014 het universum op mijn ontwakingsdeur stond te rammelen, werd ik gewaar van het feit dat ik niet enkel een menselijk wezen ben van vlees en bloed doch veel meer een eeuwige ziel die zijn weg zoekt in de evolutie op de energetische stromen van het universum. Teneinde zijn componenten, liefde en licht, de pijlers waar het universum op gestoeld is, te vermeerderen om uiteindelijk met een volle ziels inborst te kunnen terugvloeien naar de bron, de bron van Al. Van alles wat is.
In de overgave aan mijn ziel kwam ik werkelijk in een andere dimensie terecht, de dimensie van mijzelf. In de opeenvolgende processen die ik doorliep, ontwikkelde ik me op het spirituele vlak middels cursussen en workshops maar ook in het paranormale. Ik begon dingen te horen, te zien, te voelen en ik wist gewoon zo dingen over mezelf, over hoe het universeel werk(te) maar ook over anderen. Niet altijd even (sociaal) handig en ik heb in deze tsunami en overvloed van de connectie van mijn ziel met het universum hard moeten werken om tot de dag van vandaag in balans te zijn en me een evenwichtige ziel te voelen.
In de verdieping naar mezelf, in de ontspruiting van mijn essentiële ik, de authentieke potentiële ziel die ik kennelijk ben (zoals we allemaal zijn en onze eigen uniciteit in onze zielen dragen) ging ik door vele oude pijnpunten, zielswonden heen. Thema’s als verlating, afwijzing, vingerwijzing maar ook groot verdriet uit levens die kennelijk nog niet op mijn ziel waren opgeschoond zodat ik niet bij machte was om met een schone (blanco) zielslei te beginnen. Afijn, van het herbeleven van zeer pijnlijke vorige leven(-smomenten) tot doodsmomenten werd ik elke keer een stukje verder uitgedaagd om mezelf te helen. Heling verliep vaak heel bijzonder. Ik werd of geraakt door iemand, door een boek of door een film waarin ik zo diep aangeraakt werd op een level wat normaliter verscholen zag onder lagen van pijn, muren van verdriet maar ook angst.
Door al deze vorige levens, pijnlijke levenservaringen, doch ook ervaringen uit dit leven te onderzoeken, soms her te beleven maar ook aan te gaan, heb ik veelal deze een plek kunnen geven. Zielsprocessen doorlopen is beslist niet gemakkelijk en in mijn geval mocht ik het allemaal nog dieper ervaren, zien, voelen en doorleven om het aan anderen te mogen meegeven. Het was beslist niet makkelijk maar het heeft een hoop inzicht over mijzelf gegeven. Over hoe ik kan en kon reageren. Over de limitaties, die niet alleen door al deze zielsverwondingen veroorzaakt werden maar ook de mind met zijn eigen beperkingen, die een dusdanige belasting vormden voor het leven van mijn eigenheid. Mijn authentieke, essentiële zijn. Zoals ik ben zonder muren, hekken, maskers en meer.
Als je in zo’n proces zit, of processen zit, kan je maar beter dit aangaan en accepteren dat je in de universele roller coaster zit. Hoe moeilijk dit ook is. En in vertrouwen blijven dat op een dag jouw eigen zielszon mag gaan schijnen. Laten we bij het onderwerp blijven van deze blog. Zielsdelen die onderweg zijn zoekgeraakt, over het hoofd gezien zijn of gewoon weg zitten te kwijnen als een stukje restenergie bij een stoffelijk verblijf waarin de ziel verder is gegaan en de dood een einde maakt aan het aardse stukje. Dit kan levens ‘overleven’ en in al de daaropvolgende levens (als dat jouw ziel betreft) kan je daar geen of weinig last van hebben want je komt pas tot (een dieper) inzicht op het moment dat het universum jou dusdanig heeft geshaked, wakker heeft geschud, dat je laag na laag (net als een ui. Pellen tot de tranen over je wangen vloeien) afgepeld wordt om tot de naakte, solitaire kern van zijn te komen. Halleluja! Wat een proces(sen). Ga er maar aanstaan… maar alles best. Zielsbest dus. Zodra het universum op jouw deur staat te beuken, komt er een moment dat je ze wel binnenlaat. Het zijn zo’n volhouders. Ze hebben namelijk de eeuwigheid en dat is verrekte lang. Kortom, je kan ze maar beter binnenlaten en accepteren dat het zo is.
Zo had ik een leven, om het maar verder uit te diepen, ooit in de bergen van Peru. Ik had hier al wat diepere healingen op ontvangen en elke keer dacht (!) ik ‘nou is het wel klaar, hè!’. Keer op keer de diepte in, beelden krijgen, dat ouwe gevoel herbeleven en ook nog eens dat gesnotter, op een gegeven moment is mijn koek wel op. Om maar niet in al te grote details te verzanden… ik, een indiaan, zat dus lekker op de prairie op mijn paardje en genoot van het zijn. Van het leven. Helaas stapte mijn beste paardenvriend op een adder en mijn paard steigerde zo dat het viel en mij tijdens zijn val in de rug trapte. Deze val veroorzaakte destijds mijn reis naar de eeuwige wolkenvelden en dat was het wel in a nutshell. Avé, zieltje. Exact die plek op mijn rug is een zwakke plek die ik vaak pijnlijk voel of ik zak zomaar door mijn rug.
Op het Albert Findlay keek ik de reïncarnatie van het avé paardje in de ogen ik heb aldaar staan te janken aan het hek. Niet normaal. Dat zegt die kop van me dan. Ben je daar gewoon voor een cursusje. Schonk hem vergeving en het was goed zo. Maar het was nog niet klaar. Jaren later kreeg ik een healing en ik werd weer naar de prairie gelanceerd. Zag mezelf daar zoeken. Eindeloos en doelloos liep ik rond. Instant wist ik dat er een energetisch stukje van mijn ziel nog naar zijn paardenvriend aan het zoeken was. De beste soul was zo vlug heengegaan dat het pietsie rest ziel zijn weg naar het licht nog niet had gevonden. Mogen vinden. Het paard zag ik toen ik daar zelf rondkeek als een transparant wezen en dit gaf mij het gevoel dat het paard naar het licht was en daar zeker niet meer energetisch ronddoolde zoals mijn Peruaanse achtergebleven deeltje. Verder in gesprek met de indiaan vertelde ik hem dat hij tevergeefs naar zijn paard zocht. Dat het paard allang over was (naar de eeuwige weidevelden) en dat hij ook verder mocht. Hierna nodigde ik het energetisch achtergebleven deel uit om zich bij mijn ziel te voegen zodat we verder konden. Zo geschiedde het. Daarna voelde ik me iets completer maar vooral ook opgelucht. Ruimtelijker omdat ik voelde en wist (zielsweten) dat ik het nu daadwerkelijk had opgeschoond, dat leven. Geen wonder dat ik me vaak zo dolend had gevoeld, het niet met mezelf kon vinden. Altijd zoekende was. Al was het maar naar mezelf.
Zo herenigde ik (mijn ziel in feite) me onlangs met een ander energetisch stukje van mijn ziel. Het lijkt wel ‘kom erbij en verenig jezelf tijd’. Het universum is magisch, ik heb dit vast al vaker gezegd, maar alle sprookjesboeken van de wereld tezamen doen nog geen recht aan de magische wereld van het universum. Ook omdat er vaak geen aardse woorden voor zijn. Waar ik wel woorden voor heb is voor dat leven waar ik als kind zoveel onrecht heb meegemaakt, zo verguist ben, zo pijnlijk behandeld en dat door mijn eigen ouders (in dat leven wel te verstaan). Ik ga hierover niet in detail treden maar weet dat als ik erover schrijf de rillingen nog over mijn rug lopen. Dat stukje voelt nog niet als klaar omdat ik in mijn kind zijn destijds zo geschaad ben dat het een dusdanige impact op mijn ziel had en heeft wat levens verder draagt. Zoals we in vele levens dader maar ook slachtoffer zijn geweest, heb ik veel daders in dit leven mogen ontmoeten. Doch ook slachtoffers. Het is een wisselwerking en in de familie van zielen waartoe je binnen het radarwerk van het universum behoort, kom je vaak dezelfde zielen tegen waar je wat mee uit te werken hebt.
Zo ontmoette ik tijdens een reis moeders, het schatje van toen. Ze behandelde mij in het heden zoals je een volwassen iemand niet zou mogen behandelen. Tijdens de reis had ik er geen weet van want mijn paranormaliteit had zich nog maar net geopenbaard en ik had totaal in die hete brei die aan mij geserveerd werd geen sjoege hoe dat nu zit. Wist ik dus veel. Hoe kon ik die kennis destijds hebben? Over eerdere levens, reïncarnaties, zielsopschoningen en al dat magisch gedoe wat ik nog nooit had meegemaakt. Althans niet in mijn huidige menszijn. De kwartjes vielen later pas op zijn plaats en als ik in haar ogen keek voelde ik mijn afschuw van toen. Ogen veranderen nooit en zoals men zegt ‘ogen zijn de spiegels van de ziel’ neem maar van mij aan dat dat zo is. Iets in onze zielen kan niet alleen vibraties doch ogen herkennen en dat is bijzonder. Zo zag ik het kind van toen al vaak in een hoekje weggedoken zitten. Miskend in haar bestaan, liefde onthouden worden en de pijn van toen voelde als pijn van nu. Ik zag me (op latere leeftijd) eenzaam lopen op straat, nagewezen, uitgelachen, bespot en afgewezen worden. Erg pijnlijk allemaal. Van een armenhuis naar een eenzame begrafenis in een anoniem graf waarbij één van de grafdelvers nog op mijn kist spuugt. Dit beeld blijft zich maar herhalen. En de spugende diegene heb ik al ontmoet (die lijkt figuurlijk nog op me te spugen) en daar heb ik nog wat mee uit te werken. Dat weet ik dan en voel ik.
Zo zag ik het kind weer in een hoek zitten en later als een miniatuur in de hoek van de kist die vervuld was met haar overleden, aardse lichaam. Ineengedoken en immens klein zat ze te rillen, eenzaam te zijn en ik wist dat een stukje energetisch ‘innerlijk kind zielsdeel’ daar was achtergebleven. Ik voelde haar pijn, haar verdriet en haar eenzaamheid. Geen wonder dat ik altijd, in mijn huidige leven, mijn innerlijke kind over het hoofd zag, negeerde, niet goed voor zorgde. Ik zag het niet en ik kon het niet zien omdat het zich kennelijk nog niet duidelijk vastgezet had, gemanifesteerd had, in mijn huidige zielszijn. Zoals een goede host, gastvrouw van de ziel betaamt in mijn aardse mind, body & soul hoedanigheid, nodigde ik haar uit bij me te komen. Zich bij me te voegen. Ik zag mijn innerlijke kind (een replica van mijn jeugdige ik) naar haar toestappen, haar hand uitsteken en zeggen ‘kom maar. Kom maar dan gaan we samen (!) spelen’. Angstig en klein zoals ze was stapte ze op de manifestatie van mijn huidige innerlijke kind toe en pakte haar hand vast. Ik hoorde haar zeggen ‘dadelijk als we toetreden dan worden we één. Dan moet je niet bang zijn dat is okay’. En zo gebeurde het. Ik zag ze samenlopen, versmelten en toetreden. Wat was ik moe daarna en voelde me intens verdrietig. Ook hier druppelde het inzicht binnen. Instinctief voelde ik dat door deze mooie hereniging ik beter voor mezelf zou kunnen zorgen. Mijn innerlijke kind ook daadwerkelijk kan zien, kan accepteren en kan omarmen. Het was compleet. En ik was dankbaar. Voor weer zo’n intense, doch ook mooie ervaring…
Liefs, Irmgard
