Er moet me even iets van het hart. Zo vrij mag ik zelf zijn. Lees je het, prima. Lees je het niet, ook helemaal okay. Het is me om het eender. Je hoeft het ook niet te liken dus dan weet je dat.
Het leven is geen lalala wat is het toch leuk. Ik voel me boos, leeg en verwonderd verontwaardigd. Hoe het allemaal is gelopen. Sinds een jaar of negen ben ik mijn hart en ziel gaan volgen. Op het moment dat het universum op mijn innerlijke stoep stond, had ik totaal geen enkele sjoege van universele zaken. Laat staan van het paranormale en wat er allemaal mogelijk is op dat gebied. Zielszaken is niet voor watjes, nitwits of degenen die denken dat ze het allemaal kunnen doen met hun mind. Het is verdomme hard werken en keer op keer jezelf in de diepte gespiegeld krijgen.
Bij mij (en ik ben beslist geen uitzondering) ging het universum nog ietsje dieper. Het ging verder dan mijn persoonlijkheid, de pijn, het verdriet en het dualisme wat ik me draag in dit leven… nee, het mocht over vele levens terug gaan. In de universele mallemolen ben ik geradbraakt, heb ik veel energetisch mogen opschonen en uitkotsen doch ook mogen herbeleven. Tot de doodsangsten aan toe. En dat om mijn ziel opgeschoond te krijgen van alle zaken die me tegen hielden mijn authentieke, essentiële ik te leven. De vraag is of ik daar zo blij mee moet zijn.
Trouwens, of dat nog allemaal nog niet genoeg was, ben ik gewaar worden dat er dus echt zielsstukjes kunnen blijven hangen in levens waarin je zoveel pijn hebt geleden, de dood zo onverwacht kwam (voor het menselijke stuk dan, de ziel wist. Elke keer weer) en het verdriet wat toen geleefd is. Zo werd er afgelopen nacht weer een hoop geheald en het hangt me zo echt de keel uit. Van twee vorige levens voelde en zag ik dat er nog restjes ziel zijn achtergebleven die als het ware naar de oppervlakte mogen komen, gezien worden en uitgenodigd mogen worden om in het hier en nu te worden opgenomen in de zielsfrequentie die ik nu rond resoneer. Dat maakt het dus samen nog vier die ergens hun ‘zielstijd’ zitten te verdoen.
Tuurlijk, je bent er nooit. Bestemming bereikt, is een utopie behalve dan in je mind en op de navigatie maar verder vergeet het maar hoor. Maar ondertussen heb ik een dikke sik erin. In het proces tot dusver (ook al ben ik zo nu en dan dankbaar waar het me gebracht heeft) maar zeker ook dat ik me een speelbal voel van de universele grillen. Waar ik nu weer zit heeft nooit mijn voorkeur gehad, wat ik nu leef zou ik nooit hebben kunnen bedenken en dat ‘je bent gelukkig als je jouw ziel leeft gedoe’ kan ik ook wel zo nu en dan uitkosten. ‘Ben je depressief vrouwke?’ zou nu door je heen kunnen gaan. Dat zou je inderdaad kunnen denken maar dat is geenszins waar. Ik wil gewoon duidelijk zijn dat zielsprocessen niet zoiets is dat de je wel even, of daar ben je zo klaar mee en dat het lang leve de lol is. Ik hoop dat het allemaal voor jou kei leuk, positief en dikke pret is hoor, begrijp me echt niet verkeerd. Maar het lang leve je ziel, o wat ben ik toch gelukkig forget it here. Dat is mijn conclusie.
Ondertussen is er weer wat ruimte gekomen in het ‘ziels-hier en nu’ en ervaar ik weer dat het mediamieke bereik weer ietsiepietsie wijder is. Het intunen gaat steeds sneller maar het wortelen in de aardse klei, zand of whatever ook. Zo zag ik vannacht een kaboutertje net voor het slapen op mijn bed zitten en die zei één en ander ter verduidelijking, zag ik an unidentified creature uit Verweggiestan me voorbereiden op de healing(en) en nog meer zaken die flits in uit voorbij komen. Omvallen doe ik niet meer, uit balans raken ook niet en ik zie mezelf steeds krachtiger aarden, wortelen. In het moment. In het hier en nu. En maar weer elke keer mezelf terugpakken naar de liefdevolle essentie op momenten als deze wanneer boosheid mij laaiend maakt. Boosheid verteert, hoor ik dan. Anmehoela denk ik dan… zulke processen ook. Ben even helder, universum. Wát is toch de bedoeling? Het gelukkige zieltje / My happy soultje spelen lukt me soms echt niet meer na die universele roller coaster. Dit is ook wat het is. Ik krijg het allemaal geserveerd, moet er in de aardse contreien mijn weg maar in weten te vinden met al die universele begeleiding die erop staat. Ik noem het maar desillusionair ontwaken. De illusie van het ontwaken is mooi, houd deze vooral vast, maar de praktijk laat zien dat het niet alleen hard werken is maar ook soms ontiegelijk zwaar.
Even kort gezegd, zielsprocessen kunnen zwaar k.u.t zijn en als je er midden in zit… ik leef met je mee. Been there, be there too but I do it my way. Succes met jouw dolle universele rit. Als je diep zit of gaat… weet en voel dat het is allemaal for the best. Jouw soul best. Dat wil ook niet beslist zeggen dat je altíjd maar gelukkig moet zijn. Het is shit, vet shit soms en dat is ook wat het is. Ben er eerlijk over. Hopelijk heb je wat aan mijn woorden. Nog even dit: you can do this. O, yes you can! Als ik het kon en kan… Je snapt ‘m al, hè? Je krijgt nooit geserveerd wat je niet aankan, kanjer. Zo is het maar ook. Souls best. Niet vergeten… Enjoy the ride!
Liefs, Irmgard
