Inleiding: zelf ben ik bewust van mijn kleine meisje en tijdens de afwas vandaag ging ze met mij in gesprek omdat ik kennelijk de neiging heb, en dat al decennia lang, om aan haar voorbij te gaan, te negeren en ik gaf haar niet haar volledige bestaansrecht en was daardoor niet in staat haar te erkennen, naar haar te luisteren laat staan mijn innerlijke kind te leven.
Vanmiddag zag ik mijn kleine meisje, in de stilte van het bos, in het zijnsmoment, dansen met de bosnimfen. Transparante vrouwelijke wezens die altijd in hun transparantie twinkelen en mandjes met bloemen dragen die ze zaaien. Bloemen van liefde. In dat specifieke moment, terwijl zij zelf naar voren sprong om op het verzoek van de bloemenmeisjes met hen te dansen en ik het niet kon en mezelf daaraan niet kon overgeven, zag ik hen op een afstandje vrolijk bewegen en rondjes draaien.
Terwijl ik dit tafereel gadesloeg werd ik me er bewust van dat ik haar zo tekort heb gedaan en nam deze ervaring in mijn hart en ziel mee naar huis.
Tijdens mijn dagelijks avond afwasmoment vroeg ik mijn innerlijke kind hoe ik haar daadwerkelijk kon zien. En ze antwoordde: door me te erkennen.
Waarop ik steevast doorvroeg en de volgende vraag stelde: hoe kan ik jouw bestaan erkennen? Resoluut zei ze: door me liefde te geven.
De nitwit als ik ben, zei: maar je krijgt toch liefde? Ik dacht aan de overvloed van liefde die ik van mijn partner krijg en veronderstelde… dat zit toch wel snor?
Néé, zei ze, jíj mag me liefde geven. Waarop ik zo blue mogelijk zei: hoe doe ik dat dan?
Mijn innerlijke kind is best een slim ding en ze diende me instant van repliek: door te gaan voelen wat ík nodig heb.
In de avond zette we het gesprek voort en ik vatte het even tot dusver samen: wat heb je nodig naast bestaansrecht, erkenning, mijn liefde en stilstaan bij wat jij klaarblijkelijk nodig hebt?
Dat je mij volledig integreert in jouw bestaan, me accepteert en laat deelnemen aan jouw leven. Dat je me ziet en ruimte geeft om te zijn.
Dan wil ik ook het naadje van deze innerlijke kous weten en stelde de volgende vraag: Hoe bén je dan? Mijn ervaring is als je je wat simpel(er) opstelt tegenover onstoffelijke zaken en wezens dat je een uitgebreidere uitleg krijgt en daar heb ik dan vaak wel wat meer aan.
En het kleine vrouwtje zei voorts: ik ben doordat jij jezelf ook gaat voelen en te gaan focussen op wat jíj nodig hebt om je innerlijke kleine meisje te gaan (door)voelen en leven. Waar wordt ze blij van? Weet je dat? Nee, zeker? Wat doet haar bewegen, stralen, zijn? Daar kom je achter door stil te gaan staan in het moment, in de rust en daar aandacht aan te geven. Wat is jouw gevoel? Wat zegt jouw gevoel (tegen) je?
En ze ging verder. Me verder negeren, doet stagneren. En daar wordt zowel jij als ik niet blij van. Mijn bestaan vindt weliswaar zijn voedingsbodem in jouw bestaansrecht maar jij bent degene die me voedt. En voeden doe je met liefde en niet door continu door jakkeren, doorgaan en mij over het hoofd zien. Snap je wat ik bedoel?
Waarop ik schuchter antwoordde: ja, dat begrijp ik volkomen.
Het kleine meidje liet zich nog meer horen en vroeg: hoe ga je dat aanpakken? Zo resoluut als ze is, pakte ze gelijk deze koe bij de horens.
Prompt hoorde ik mezelf het volgende zeggen: ik neem je advies en dit gesprek ter harte en zal meer in het moment trachten te zijn en te voelen wat jij doch ook ik nodig hebben om voort te gaan.
Beleefd zei ze: dank je wel voor dat. En vroeg: laat je ook mijn pijn en verdriet toe? Geef je me een arm als ik huil?
Ja, zei ik standvastig; dat zal ik gaan doen.
Het kleine kind in mij gaf aan daar blij mee te zijn. En gaf me liefs. Laten we, vervolgde ze, elkaar vanaf dit moment dragen, omarmen, liefhebben en koesteren.
Mijn enthousiaste ik riep: doen we. Deal!
En het mini meidje gaf een toegift en sloot af met de woorden: geef je over aan Al en Al is met je. Okay? Het is goed zo…
Liefs, Irmgard
