Dear human being,
You are way too hard on yourself. Your hardness hardens you. Your pain too. You are not your pain, not your hardness and not your sorrow.
Hardness does not last when you are love. Because you are love. You are light.
You are too cramped in your judgment of self, too harsh, too judgmental and (like the universe says this) not pure.
As you often say to others: if I saw what I see now, you would see yourself differently.
You know your worth, how you feel, what you feel, don’t you? Why can’t you still look at yourself with love after all those lessons? With compassion? With compassion? With nostalgia for all that was. What is.
You are love. Everything is love. That is why you may start to embrace, to see, to carry yourself with love… To love to the core.
Love, your soft, loving feminine energy. XXX
Lief mens,
Je bent veel te hard voor jezelf. Je hardheid verhard je. Je pijn ook.
Je bént niet je pijn, niet je hardheid en ook niet je verdriet.
Hardheid houdt geen stand als je liefde bent. Liefde ben je namelijk. Licht ben je.
Je bent in je oordeel over zelf te verkrampt, te hard, te veroordelend en (zoals het universum dit zegt) niet zuiver.
Zoals jij vaak tegen anderen zegt: als ik nu eens zie wat ik nu zie, zou je jezelf anders bezien.
Je weet toch wat je waard bent, hoe je voelt, wat je voelt? Waarom kan jij na al die lessen nog steeds niet met liefde naar jezelf kijken? Met mededogen? Met compassie?
Met weemoed naar alles wat was. Wat is.
Jíj ben liefde. Alles is liefde. Daarom mag je beginnen jezelf met liefde te omarmen, te bezien, te dragen… Lief te hebben tot in de kern.
Liefs, jouw zachte, liefhebbende vrouwelijke energie. XXX
