Al decennia ben ik, was ik concreet gezien, een dief van mijn eigen gezondheid. Niet van mijn portemonnee want dat interesseert me geen ene moer. Zelf op de momenten dat ik minder heb, kon ik daarmee en kan ik daarmee zijn. Het ‘problemo gigantico’ ligt dus in het zelf-zijn.
Als speelbal van het universum (o, ik volgbare ziel!) was mijn eigen wil gereduceerd tot het volgbare zijn. In de gedienstigheid van het geprogrammeerde zielsgen -wat op service staat voor die ander- wist ik als geen ander (!) dat ik alleen maar voor die ander er kon zijn. In de helix van mijn soul DNA was ik zo verstrengeld met mijn universele plan, contract en golden koord dat ik met mijn soultje enkel en alleen maar kon dienen, gedienstig zijn en mezelf weggeven. In grenzen, in woorden, in daden en in alles wat ik zowat deed.
Service was dus mijn naam. Wás, ja! Ik heb het gehad even. Het is even is om het even want ook dat kent dus geen tijd, voor deze midlife meid. In het genoegen van zelf zijn was ik (en werd ik) verzwolgen door mijn arbeidsethos, golden koord wat als een strop om mijn nek heen verankerd was rechtstreeks in mijn zielzelf, mijn dynamiek, animo en eigen overtuiging. Alles ging op de schop. In en uit ging ik. Kwam en ging. Veni, vici en foetsie. Voor ik het wist werd ik een schim van mezelf. Een schaduw van mijn persoonlijkheid. Zoveel weggegeven dat er een omhulsel overbleef.
Heen en weer gegooid zijnde in mijn aardse contreien ging ik, landde op een nieuwe plek, en vertrok weer. Zelfs nu, de verhuisdozen zijn net geleegd, weet ik (voel ik) dat hier slechts een momentum verblijf is. Ik woon letterlijk op een vakantiepark (weer!) zodat ik te zijner tijd lekker weer dus kan vertrekken. Maar goed. Dat is een ander verhaal en laat ik even terzijde.
Ik ben een dief van mijn eigen gezondheid geweest. Alles vastgezet, alles loopt strook nu lichamelijk gezien en de pijn is soms niet te evenaren. Ik ben een opgeblazen versie van mezelf en neem daardoor meer energetische ruimte in dan dat ik nodig heb. Mijn lichaam wemelt van de overgevoeligheden en terwijl ik in frequentie toenam, namen mijn hypersensitiviteit, mijn overgevoeligheden alsmede paranormale voelspriet ook toe. In concreto ben ik ziek van het zelf zijn. Omdat alles zo luchtig borrelt in mijn leven, lijf word ik geaard waar ik bij sta. Ik heb geen bezem nodig om weg te vliegen, geen tijdmachine om me te verplaatsen, ik zweef toch wel weg.
Ik ben geen zweefteef maar een aarde ziel. Hier is het te doen. Dat zegt het lijf, dat zegt het universum en in de hete brij van het hier zijn, word ik elke dag gevoeliger in het hier en nu zijn. Het is gewoonweg soms niet meer leuk. Als het al leuk was. Dat is ook weer een ander verhaaltje wat ik je zal besparen. Ik ben een overgevoelige ziel en mijn lichaam, mijn lijf en lendenen zou mijn opaatje gezegd hebben, spelen op. Al borrelend, krampend en ziekerig zijnd, kom ik toch heldere inzichten. Alles gezegd hebbende ben ik zeker ook geen weggééf teef.
Zo dat is eruit. Ik ben geen weggeefteef! Wat een mooie symboliek zit daarachter verscholen. Mooi werkwoord ook. Ik weggeefteef, jij weggeefteeft… en brei er maar op voort. Alles krijgt een heldere blik nu ik in mijn zielszijn de verwondering van het bewustzijn weet te pakken. Zo nu en dan, dan. Alles is in een bepaald perspectief geleefd, beleefd en gevoeld. En hé, we zijn allemaal slechts mens. So am I dus.
Mijn buik is ziek. De weg naar vertering is deels naar de klere. Door slechte voeding, gewoonten en in de nederigheid van het serveren -servicegericht sterretje als ik mag zijn- groeide ik niet alleen uit mijn kleren (alweer!) maar vergat ik compleet mezelf. Om zelf te zijn. Om mezelf te wiegen in de zielszaligheid van het zijn, om mezelf te koesteren in het bewuste zijnsmoment, te genieten vol adoratie en bewondering doch ook was ik zo verstild tot de universele marionet die ik was dat ik vergat mezelf te wiegen in de voorspoed van het zijn.
Het moment is nu. Toen, nu, dan. Altijd is het nu zijn het belangrijkste, het meeste evenwichtige maar ook het krachtigste moment van aarde zijn. Zweven doet niet leven, weggeven ook niet en in de verterende waarheid van het nu zijn bezie ik mezelf en weet (lees voel) dat alles wat ik deed, uitscheet, was niet ten faveure van mezelf maar voor die ander.
Het doek is gevallen. Ik ben moe van het online gedoe. Het zonder connectie geven. Dat doet ook verteren. Kan mij die likes, volgers en dito zaken schelen. Dat heeft me nooit geïnteresseerd en zal het nooit doen. Daarom ben ik minder online. Uit zelfzorg, uit zelfliefde en uit connectie met mezelf. Alles om in de verbinding te komen vanuit het hart en ziel. Blijf me volgen weliswaar want de woordstroom is nimmer klaar, mijn voelspriet blijft actief en het leven probeer ik voor lief te nemen. Maar zonder al die gevoeligheden. Al die winderigheid legt me thans geen windeieren dus dat mag ik ook in stilte gaan voelen wat daar de bedoeling van is.
Tot voor slot. Geen cohort, geen cachot en geen strop zal mij meer vieren, het limiteren van zijn is geweest. Ik ben klaar om voor mezelf te gaan zorgen. Mezelf te bezien en vanuit de essentie precies datgene naar mij toe trekken wat ik nodig heb (wie, wat en waar) om te existeren. Externaliseren. Manifesteren. En daar kan jij wellicht ook nog van leren. Voel zelf maar. Je weet het hè… wiegen in de voorspoed van het zijn mag het zijn.
Liefs, Irmgard
