Rust is onontbeerlijk als je niets anders gewend bent dan altijd maar door te gaan, in de dictatie van de mind, en verder niks anders geleefd hebt dan er immer voor de ander te zijn. In de gewaarwording van jezelf, in de diepe innerlijke processen die je met je ziel hebt mogen doorlopen, weet je, voel je dat er niets anders op zit dan rust te nemen in het hier en nu.
De flamboyantheid van de ziel ten spijt, de innerlijke push ook maar het is ook een wil van het universum -naast het leven van jouw soul– dat je uitgerust vertrekt. Vanuit een zuivere, serene kern. Zielswerk is namelijk geen hap snap werk en zeker niet een door het ego gedreven job en het menselijke zelf kan wel veel willen, echter in de processen van de ziel mag het duidelijk zijn dat er voor het ego geen plaats is. Zielswerk is geen vluggertje, you know.
Komt tijd, komt raad. Altijd. Ook al heb je de benen onder je lijf uitgelopen met wat jij hier neerzet (voor altijd die ander) weet dat er een periode van rust onontbeerlijk is als het leven, doch ook je pad, je nopen tot een pas op de plaats. Om letterlijk in je eigen ruimte, energetische ruimte dan, te stappen. Waarbij je gedragen wordt door je eigen liefde, je eigen licht en dat je mag zijn (in de toegeruste toestand van je ziel na al zijn processen) en jezelf mag laven in al wat je bereikt hebt.
Na al dat harde innerlijke werken, de diepte in en uit en maar helen. Dieper en nog deeper. Oude lagen waarvan je nog niet eens wist dat je ze had, pijnen uit levens wellicht die je nooit kon verklaren maar o zo je zijn mede bepaalden. Het moment om rust te nemen is aangebroken. Even helemaal op jezelf te leren en kunnen focussen. Of je nu wilt of niet. Rust is een staat van zijn waarin je bent. En in dat zijn komen er allerlei mooie dingen weer naar boven. Het voelen. De verwondering pakken en ook (door)voelen. De bewustwording van zijn in al haar sequenties. Alles komt voorbij in de stilte, in het stiltepunt wat jij uit zelfzorg en liefde voor jezelf neemt, maar mede het zelf zijn. De overgave aan het moment van zijn. Waarin de magie van de stilte, liefst in de natuur genoten als zijnde de meest pure omgeving, tot je kan komen. Namasté!
Het is absoluut geen sinecure om tijd en momenten voor jezelf in te plannen zodat jij één kan zijn en worden met deze momenten. Met wie jij bent, in je eigen energetische ruimte en zeker na al dat geproces en geploeter, mag jij gaan voelen hoe ‘ver’ je gekomen bent. De diepte achter je latend en opgeveerd zijn uit al wat als een ballast op je lag, op je zielszijn, hetgeen je naar beneden trok. Wat je tred op je soul pad deed vertragen. Tot je in slow-motion verder kroop. Tegen de berg op. Het kruis dragend. Je eigen kruis van zijn.
Je mag zijn en de stilte omarmen, jezelf in liefde en voor de liefde omarmen. In de rust. In de energetische gewaarwording van zelf, in je eigen auragrafische veld de sereniteit binnenin jezelf bekrachtigen door het zijn. Jouw kracht voelen, jij powervrouw, powermens die al zoveel stormen doorstaan heeft en elke keer de kop niet in het zand stak maar de positiviteit deed uitnodigen om verder te lopen. Met behulp van het universum en de liefhebbende mensen om je heen.
Ik ben trots op jou, vrouw! Been there too. Ben zo ontzettend trots op jou dat jij verbinding met zelf hebt weten te maken en dat je bent. Bent wie jij bedoeld bent te zijn. In je eigen kracht staat. In één lijn met jezelf bent en al wat is. Authentiek tot je gelakte teennagels toe. Hulde aan jezelf ik zeg het je. Die processen gaan zo diep dat in de sereniteit van jezelf, in de focus die jij neemt op zelf zijn, jij ook ruimte mag nemen voor de kracht die je voelt. Verkregen kracht. Oerkracht in je vrouwelijke energie. Nogmaals: I am proud of you sister! Dat wilde ik even zeggen…
Liefs, Irmgard
