Volle maan juli 2022. Een supermaan waar je u tegen zegt. Voor mij dan. Ik dacht dat ik het zowat gehad had, maar voelde (hoe tegenstrijdig dat kan zijn) dat ik er nog lang niet was. Dat de hele rit bedoeld is om je naakt te krijgen, herboren te laten worden en je te doen rijzen vanuit je eigen as.
Opgebrand ben ik, dat zeker. Dieper dan dieper gezakt en herrezen tot de lagen weer gepeld mogen worden. Uit het bijna niets kwam het deze keer. Gister dan. Ik voelde dat er wat aankwam. Maar het universum vergeet me dat elke keer weer te vertellen omdat ik mezelf dan ga wapenen voor wat er komen mag. Dus het wanneer, hoe is mij een raadsel. Het overvalt me dan. Hebben ze me weer raak en tuk.
Zo stond ik weer naakt, gister. Plots. Onverwacht en kaal. Tot de bodem. Wist ik veel waar het verdriet vandaan kwam. Dat het er zat. Buikpijn had ik al jaren. Het was een manier van leven geworden. Een ondraaglijke pijn die ik bij momenten wist om te vormen door me te richten op anderen. Mijn eigen sores, pijn en verdriet daarmee te negeren. Daarmee verwaarloosde ik mezelf. Decennialang.
Wat kon ik hard zijn. Voor mezelf. Met mijn liefdeskern. Soms ook voor anderen maar ondanks ik compassie en mildheid als zodanig bezit, voerde de hardheid soms de overhand. Je bent je eigen graadmeter. Referentiepunt. Goed. Dat was dan. Lag ik daar met een klankschaal op mijn buikje tijdens mijn coaching sessie bij haar, puur zij, te schokken. Ineen te krimpen van verdriet.
Een tipje van de sluier had ik reeds gehad. Waar de buikpijn vandaan kwam. De avond ervoor had ik aan een lieve vriendin, hartstikke paranormaal, voorgelegd waarom ik altijd zo’n buikpijn had. Ze vroeg me op ik angst had opgeslagen in mijn buik. Of ik het gevoel had dat ik altijd ‘aan’ stond? Alert was? Ik kon alleen maar ja, ja en ja zeggen. Wist ik veel waar het vandaan kwam. Dat had ik weer. Altijd op iedereen kunnen invoelen behalve goed op mezelf. Ik vond mezelf emotioneel wanpresteren. Ten opzicht van ikke dan.
Stress ja. Vertel mij wat. Al veel te lang en veel te diep. Maar tsja als het universum vindt dat jouw lagen gepeld mogen worden dan kan het snel gaan. In die verdieping zit ik nu dus. Ik noem het ‘itchen’. Net zolang peuteren dat niets anders kunt doen dan jezelf naakt, in je blote soul reet, overgeven. Ongenadig universeel bloot staan. Tot je geen kik meer geeft en zo mak als een universeel schaap bent. Zo ervaar ik het dan en dat is mijn persoonlijke mening.
Ik voelde me, zag me en ik wist al dat die angst in mijn systeem zat opgeslagen vanwege die app sessie met die vriendin. Als peuter ben ik van een boot afgevallen, tussen wal en schip, en ben ternauwernood door mijn eigen moeder gered. Daar ben je dan, vijftig jaar later, en loop je rond met een opgezwollen buik alsof je bijna uitgeteld bent. De angst, het leven -het was me ook wel wat allemaal- ik kon het gewoon niet verteren.
De maan, de zon en de sterren. Het universum. Het heeft me almachtig veel laten zien, ervaren en voelen. Dat ik zo daar bij een zowat vreemde daar vanbinnen ineengekrompen lag te snotteren dat is niet helemaal mijn ding. Maar het was nodig. Om op te staan. Om het hart te verzachten en liefdevol mijn buik, zijn en verdriet te kunnen omarmen. In mildheid, liefdevolle zachtheid, mezelf te kunnen bezien, zijn en leven. Pijnlijk jazeker, alweer gepeld en gemangeld. Maar all for the best, soul best.
Ik voel dat ik zachter ben, verzacht in zelf en dat ik mijn buik nu anders kan bezien. Van dikke groeiende voetbal tot in een liefdevolle zachtheid kan koesteren. Dat het is zoals het is en dat ik vanuit hier verder mag. Naakter, meer bevrijd, opener en dat de angst, het verdriet eruit mag. Een plek krijgt in het hier en nu. Het er mag zijn, verteerd mag worden.
Gister, tijdens de sessie heb ik opgeschreven wat er nog niet verteerd is in mij. Mezelf was het eerste wat me te binnen schoot, het hier zijn, de afwijzing die me zo vaak ten deel is gevallen, het altijd voor de ander aan staan, letterlijk veel voedsel niet kunnen verteren. Hoe hoger mijn frequentie des te minder ik lijk te kunnen vermalen, verteren. Gluten, vlees, melk… etcetera. Maar zeker ook mijn afstemming met al wat is. Het mag ietsje minder wel.
Ik weet, voel dat er nog veel op te schonen is en dat er nog meer laagjes gepeld mogen worden. Ondanks dat het moeilijk is, ontiegelijk moeilijk, spannend en energievretend, is het okay. Ik ben onderweg. Dankbaar. In het nu. Mijn buikje gaat verzachten, ik verzacht mee en samen kunnen we het leven, mijn verdriet en al wat is meer verteren. Hoezee! Hulde aan deze supermaan. Vanavond gaat het briefje met wat ik gister mocht opschrijven het vuur in. Dat de ether het mee mag voeren en ik alles mag loslaten wat is, wat ik vasthoud en niet verteer… Supermaan? Zeker! Voor mij althans nu al wel.
Liefs, Irmgard
