Wanneer ik de stilte in zelf betracht
Verblijf ik, en verzacht
Wanneer ik de rust in zelf beschouw
Voel ik mijn ziel en ben trouw
Wanneer ik de focus op zelf leg, houd en leef
Heb ik niet het gevoel dat ik wegzweef
Wanneer ik mezelf meer in liefde omarm
Des te minder ik vastloop en erbarm
Ik ben ik en bén meer dan okay
Een essentieel gegeven en dat stemt me tevree
Ik ben niet de illusie van zelf maar ben authentiek
Zonder masker, pretenties of ego… mezelf zijn is uniek
Zonder afgeschermde werkelijkheid ben ik universeel
Bovenal ben ik mens en soms is het me teveel
In de getrouwheid aan mezelf geef ik, ik leef
De dimensionale werkelijkheid is dat ik intens zweef
In de rust voel ik mezelf, mijn zijn en zielszaligheid
Het was een enorm proces maar dat heeft geen tijd
Ik ben er nooit… wat een utopie
Maar thans voel ik mezelf, weet, hoor en zie
Dat vluchten geen zin meer heeft, zeg ik bedaard
Het moment is daar dat ik mezelf aard
Landen in zelf in een verbindend geheel verbonden
Eerst met zelf en mijn diepe zielspijnen en wonden
Verbinden met anderen is een doel op zich
Het komt… nu is het even nog een pas op de plaats… Een doel an sich
Liefs, Irmgard
