De weg naar het hart is een bijzonder pad. Het pad naar het gevoel. Het proces om verbinding te leggen met je innerlijke liefdevolle zachtheid (en mildheid) om van daaruit te voelen, ervaren en te leven. Te werken ook. Een intens proces waarbij het universum alles uit de kast zal halen om jou te helpen, te ondersteunen en jouw ziel verder te laten evolueren. Naar je innerlijke lichtbron van zachtheid, mildheid en goedheid.
Soms heb je daar hulp bij nodig en, als ik mezelf als voorbeeld neem, ook al heb ik een end weg geprocest en weet ik stapje bij beetje (in secure minieme porties) mijn ware harten ik te ontdekken, te koesteren en naar buiten te brengen iets in mij blokkeert, stagneert dusdanig dat er een bijdrage mocht komen van iemand die uit het hart voelt, leeft en werkt.
Zo zat ik vanochtend, terwijl de zon al hoog in de lucht prijkte, bij haar aan tafel. Deel te nemen aan mijn persoonlijke afgestemde sessie genaamd “The deep dive”. Diep ging het zeker. De link tussen gevoel en zijn was niet één en liep niet synchroon met hoe het universum het voorziet. In mijn interne hart (en ziel blokkade) zag ik twee weken geleden een aantal keer mijn hart als een baksteen liggen. Dan schrik je wel even. Zodanig dat ik de diepe duik nam. Bij haar. Zo gastvrij als deze lieve ziel is, stond er een universeel cadeautje voor me klaar. Een tasje vol met liefs.
De verbinding tussen het gevoel en mijn menselijke zijn werd visueel gemaakt door de spullen die ik achtereenvolgens in de ruimte op gevoel mocht pakken en neerzetten. En vervolgens mocht ik in mijn eigen woorden vertellen waarom ik iets specifieks koos, waarom ik dat deed en wat voor gevoel dat mij gaf. In een mum van tijd stond ik op een zelf gelegde vilten regenboog gelegd vanaf een rode schemerlamp (hetgeen mijn gevoel representeerde) en een ragebol. De ragebol had ik symbolisch gekozen omdat ik mensen met mijn woorden, teksten en art mag raken doch zeker ook met mijn zijn. Anderen als het ware met een ragebol op zielsniveau aan te raken en hen trachten te ontstoffen van (mind) stof. Nou ja, dat is mijn uitleg dan. Laten we vooral de eenvoud (blijven) omarmen omdat we allemaal het licht en de liefde op onze eigen wijze verspreiden.
Ik liep mijn eigen verbinding op die prachtige vilten, kleurige ondergrond. Mijn oma kwam nog langs en gaf me kracht . Terwijl oma mijn aardse zijn deed stromen voelde ik dat er al heling plaatsvond. Op mijn hartenblokkade. Het stroomde. We deden een oefening en ik wist instinctief dat ik familiekarma aan het oplossen was in het hier en nu. Hetgeen al voor generaties lang in de familie had gespeeld en keer op keer in het ziel DNA was doorgegeven. Terwijl de oefening bestond uit een soort familieopstelling voelde ik dat de dynamiek anders werd en dat er patronen werden doorbroken.
Mooi hoe het universum me naar haar leidde en dat ik na slechts één sessie al verschil voel en mijn hartgebied zachter aanvoelt. Milder ook. Ik ben me er terdege van bewust dat je enkel kan geven uit een mild hart, een liefdevol hart en dat vriendelijke zachtheid en liefde alleen gedragen kan worden door een hart wat ook werkelijk zacht is. Waardoor mijn ziel, daar het hart de zetel van de ziel is, in een zachter en liefdevoller bedje van mijn menselijke zijn komt te liggen.
Ben benieuwd wat de komende vijf sessies mogen brengen en waar ik dan mag staan. Beter gezegd hoe ik me dan voel en of de verbinding dan uiteindelijk tot stand is gekomen tussen mijn menselijke zijn en mijn hart die mijn ziel dus host. Ik heb de sprong genomen, weer om tot heelheid te komen en ik weet hoe vaak en ver ik ook spring het universum er altijd is om me te helpen, te motiveren en me op te vangen. De weg naar het hart is magisch. De kleur is er al, de weg ook nu nog de ‘schemerlamp met de ragebol verbinden’ in de ontstoffing van zelf…
Liefs, Irmgard
