Tijdens mijn korte mediatie van vanochtend, afgeleid door alle geluiden om mij heen, stelde ik aan het universum -het groter geheel- de volgende vraag: hoe krijg ik rust in deze drukke wereld? Met druk bedoel ik dan de beweging, de geluiden, de hoeveelheid die soms als hypergevoelige ziel op je afkomt.
Prompt kreeg ik als antwoord: ‘door rust te vinden in je eigen hart.’ Omdat ik nogal van duidelijkheid ben en direct communiceren stelde ik de wedervraag: ‘hoe vind ík rust in mijn eigen hart’ en deze werd instant beantwoord met ‘door bij jezelf te blijven’. Soms doe ik dan of ik een simpel aards grietje ben die er werkelijk niets van snapt en had zoiets van duh… dat kan allemaal wel en lanceerde de hamvraag ‘hoe blijf ik bij mezelf?’ de ether in.
Nu ben ik beslist niet zo achterlijk als ik mezelf soms voordoe en eigenlijk weet ik verrekte goed hoe ik bij mezelf kan blijven. Zeker na al die intense, interne processen die ik keer op keer doorlopen heb maar weten hoe je bij jezelf kan blijven is één ding maar het ook daadwerkelijk doen is vers twee. Dus het verlossende antwoord voor mezelf vandaag zat hem in ‘goed voor jezelf zorgen. Voor je ziel, zaligheid en zijn.’
Dáár ben ik dus écht zalig mee. Goed voor jezelf blijven is dus almachtig cruciaal in deze hectische wereld waarin ik dagelijks aan den lijve ondervind hoe je mee moet deinen op alles wat je om je heen met al je zintuigen waarneemt en begenadigd zijnde met een enorme etherische voelspriet. Een zilveren lijn die ik met mijn alsmede zilveren universele paplepel kreeg ingegoten. Amen! Daar mag je het dan mee doen en vervolgens -dat is dan de huidige stand van zaken- plant het universum je omdat je zo’n volgbare ziel bent al een jaar lang op een mega druk industrieterrein. Holy moly! Daar hadden ze me vet tuk mee datzelfde universum!
Maar er is licht op de horizon, een stip aan de zonnige hemel om het zo maar uit te drukken. Onze gigantische hoop bakstenen is verkocht. Hallelujah praise the lord! Ik ben helemaal zo niet van praise van dittem en van dattum maar nu even wel. Wat een jaar was dat. Wat heb ik veel geleerd in de tijd dat ik naast een sloop en bouwhaard heb gewoond. Het eland en euvel is nog niet helemaal klaar bij de buurtjes maar wat heb ik geprocest om te voelen, ervaren en leren bij mezelf te blijven. Door alle herrie heen. Ben door al mijn emoties heengegaan heb staan schreeuwen van ellende op mijn balkon in de kakofonie van de trillingen en geluiden, heb de diepte aanschouwt maar ook kracht in mijn burn-out hervonden om te blijven staan op mijn twee benen en me niet langer te laten overspoelen door al wat is. Het was een hoop bij elkaar kan ik je wel vertellen.
Nu ben ik nog een loop snel leeg teef (door dat hypergevoelige van dattum dus en die silver lining met the universe) om het zo maar te zeggen, dus geen zweefteef, dat had ook gekund maar ik bén. Hoezee, ik bén mezelf. Het was een golden year op dat gebied. Ik ben naar binnen geklonken waar je u tegen zegt. In deze extra binnentijd heb ik ook mooi rond kunnen kijken, voelen en ervaren wat daar binnen leeft, zit, broeide. Internaliseren om te externaliseren. Oftewel simpeler gezegd naar binnen getrokken worden om daar vanuit naar buiten te gaan en te schijnen als klinkt als een klok, herrezen uit mijn as, verser dan ooit.
Met stelligheid kan ik thans wel zeggen dat ik de rust heb gevonden. In mijn eigen hart om bij zelf kunnen, mogen te zijn. Met de kanttekening daarbij dat het een uitdaging blijft. Deze rust te bewaken om goed bij zelf te kunnen (ver)blijven. Zelfzorg dus, de focus op zelf te blijven houden in het hier en nu. Nu en altijd. Zorgen ook, dat nu het huis verkocht is, een plek te vinden alwaar ik niet overspoeld wordt in het hier en nu en me te laten leiden door wat ik nodig heb. Een basis van rust om van daaruit te vertrekken. Om mijn ding te doen waarvoor ik hier ben…
Liefs, Irmgard
