Deze tekst kwam ik vanochtend tegen, gelijk toen ik Facebook opende. Ik las de woorden en ze raakten me. Diep. Ze had het over mij. Eerder deze week zat ik bij haar aan de thee. Gewoon bij haar zoals ze is. Geen pretenties, geen poeha, gewoon haar. Haar naam is haar bedrijfsnaam. Hoe tot de kern kan je dan zijn? Niets verhevens aan, geen ego, geen masker. Fijn dat iemand zo zichzelf kan zijn.
Eerder werd ik via datzelfde Facebook naar haar toegetrokken. Een advertentie had het over een vrouwencirkel. Normaal zou ik aan zoiets voorbij gaan echter dit keer dus niet. Appte een kennis en voelde dat het wellicht leuk was om samen dit te gaan ervaren om wellicht in de praktijk zelf te gaan neerzetten.
Voor ik het wist zat ik bij haar aan de orange thee dus. Af te tasten en te voelen of ik wel met haar een één op één traject wilde aangaan maar ik wist voordat ik er heen ging de uitkomst al. Hoe ik met mijn menszijn ook steigerde, dit was vreemd een persoonlijk traject immers ik had tot dusver enkel groepscursussen in binnen en buitenland gevolgd, dagworkshops maar het universum had al beslist. Zoals zo vaak zou ik willen zeggen. Als je volgt, volg je en dat doe je dan met hart en ziel. Zo ben al zeven jaar aangenaam verrast waarheen ik mag gaan, wie ik ontmoet en hoe ik mezelf mag ontwikkelen. En dat allemaal ten behoeve van mijn zielszijn, zielspad en zielsevolutie.
Het klikte instant tussen gewoon haar en mij. Een open gezicht, lekker op haar blote voeten in haar werkruimte op het zolderkamertje van haar ouders. Ze vroeg aan mij wat ik graag zou willen. De intense blokkade die ik in me draag om naar buiten te komen, houdt me al decennialang tegen om die plek, die ruimte, in te nemen die voor mij en mijn uniciteit bedoeld is. Gewend als ik ben om over diepe lagen pijn heen te lachen, te gaan en ook te wauwelen soms zei ik tegen haar: ‘dit is wel gezellig zo op de thee’. Ze vertelde dat ze sterretjes en bloemen van binnenuit mij zag komen. Ik wist waar ze op doelde. Ik zag het ook.
Ik zag aan haar gezicht dat dit niet de intentie was waarom ik bij haar op het kamertje tussen de engelen kaars, het starseed kaartendeck en de thee was beland en lachte zoals gewoonlijk alles weer weg. Ik zag haar denken en kon het zowat horen: daar kóm je niet voor naar mij! Toen viel ik stil, werd ongemakkelijk en het lachen verging instant wel. Ik hoorde mezelf zeggen: ‘ik vind dit lastig’. En ze antwoordde: ‘ wat vind je dan lastig?’ En ik antwoordde schuchter… ‘nou wat je net beschrijft met de bloemen en de sterren dat is mijn ziel. Je kijkt dwars door mijn ziel heen en je ziet wie ik werkelijk ben. Normaal kom ik niet zoveel mensen tegen die daadwerkelijk zien hoe het met mij is en jij kijkt dwars door mij heen. Dat is wat ik doe. Dus het beangstigt me dat jij dat ook kan’.
Zo vriendelijk als ze is zei ze ‘we kijken wat er zich mag ontvouwen en wat er in die diepere lagen nog zit waarom jij zo blokkeert om verder te gaan. Te gaan schijnen’. Waarbij ze gelijk erachteraan zei: ‘er ligt al een hoop aan de oppervlakte. Daar kan je zo bij. Je hebt al heel hard gewerkt’. En dat heb ik zeker. Sinds het universum op mijn zielsdeur stond te rammen, bij mij klopten ze niet netjes meer en kwamen ze gelijk met de deur mijn (innerlijke) huis binnenvallen, is niets meer hetzelfde. Die emotionele rollercoaster waar ik ingestapt ben van weleer is one way up and down en er is geen weg terug.
Zo zat ik bij haar aan de thee. Het half uur intake werd anderhalf uur en voordat ik het met mijn menszijn wist, had ik me opgegeven voor een coachingstraject voor een half jaar. Bij haar dus. Aan de thee. Zij die zo lekker zichzelf is en dwars door me heen kon kijken en wist dat mijn lach, mijn humor een manier van verdoezelen is… Wordt vervolgd.
Liefs , Irmgard
