Als alles samenkomt, lijkt te komen en je voelt nog geen richting waarheen te gaan, kan je maar het beste, zoals immer, in het nu blijven. Het nu, het moment nu, geeft je namelijk de meeste stabiliteit. Tijd is evident. Er is geen dan, toen of wat dan ook. Het universum kent alleen het nu, omdat heden en verleden, toekomst en al wat was allemaal door elkaar heen lopen.
In samenkomst van alles wat is, is alles wat is. Daar kan je wel van ontdaan zijn, niet weten wat er van komt, maar het enigste wat telt is dat je met beide benen op de grond blijft en dat je jezelf overgeeft aan wat is. Je hoofd kan je helemaal warrig maken, alle kanten heen laten schieten maar zolang jij die mind van je geen ruimte geeft, is de enigste ruimte de het moment in het nu.
Dat geeft balans, stabiliteit en zoveel meer. Het moment omarmt je in je zijn en hoeveel je er ook op los laat, mag laten, altijd voert het je terug op waar je mag zijn: het nu. Het nu vervoert je niet, het nu wankelt niet en zeker het nu maakt niet dat je aan de haal gaat met alles wat je hoofd bedenkt. Hoe moeilijk het ook soms mag zijn, kijk en blijf in het nu.
Elke keer doorademen, in stilte de ruimte nemen, voelen waar je staat, wie je bent… de totale focus op jezelf. En mocht je een keer weer wegvliegen vanuit je basis dan weet je dat je altijd en overal kan terugkeren naar je eigen basis: het moment nu. De focus op jezelf in dat moment van zijn. Een stabielere ondergrond kan je niet hebben. Probeer het maar eens…
Liefs, Irmgard
