We hebben het vaak over leven na de dood en de één gelooft er wel in en de ander helemaal niet. Maar leven na de dood, wat is dat nu eigenlijk? Is er daadwerkelijk leven zoals wij het kennen of gaan we als sneeuw voor de zon zodra ons aardse lichaam tot stof of as wederkeert?
Weet je, leven na de dood hoef ik niet bewijzen omdat er geen bewijs voor nodig is. Het is er gewoon. Als je het leven kan noemen. Het is meer een energetische gewaar zijn in een andere conceptuele samenstelling van zijn. Waar je dus geen stoffelijk lichaam voor nodig hebt. Energetisch kan je dus zijn na de dood.
Een mooi voorbeeld hiervan is vandaag. Een kennis, een groot verhalenverteller, is een paar dagen geleden overleden. Van deze mooie ziel hebben we de gelegenheid gekregen, zoals we uitgesproken en gangbaar zeggen, ‘afscheid’ te nemen. Terwijl ik hem vertelde over dat hij naar een plek ging alwaar hij zijn verhalen verder kon vertellen, waar alles is en ook niets, hield ik zijn hand vast en zei bij de kus die ik hem gaf bij het weggaan ‘tot snel’…
Dat snel bleek erg snel te zijn want dezelfde dag voelde ik dat hij een fijne reis had gehad en dat hij goed was overgegaan. Hetgeen ik aan zijn echtgenote kon teruggeven. De afgelopen dagen kwam hij af en toe al langs om kort een praatje te maken. Vanochtend amper wakker, voelde ik hem wederom en hoorde dat hij me woorden* wilde geven voor zijn vrouw en of ik deze wou opschrijven en aan haar wilde overhandigen. We waren uitgenodigd voor zijn ‘afscheidsdienst’ en ik voelde dat ik ze daar mocht oplezen.
Voordat ik mijn gebruikelijke ochtendritueel begon met een korte meditatie en een kop thee startte mijn dag dus gelijk met het intikken van de woorden die ik mocht ontvangen.Tijdens de was ophangen voelde ik hem weer en hij zei “weet je hoe mooi het is als één van je vrienden je kan zien? Ik bén helemaal niet dood!” Waarop ik prompt antwoordde: mooi, hè. Nee, je gaat gewoon over… Waarop hij bedankte dat ik hem, naast zijn vrouw, het overgaan makkelijker had gemaakt door erover te praten.
Terwijl ik steeds meer ging haasten om mezelf klaar te maken voor de dienst hoorde ik hem twee keer zeggen: “als je de woorden voorleest, schuif ik over je heen”. En bij de laatste keer vroeg hij: “vind je dat erg?” Omdat ik vaker ervaar dat zielen ‘over me heen schuiven’, ik geleid spreek of dan wel anderszins woordelijk tot uiting breng wat er gegeven wordt, vond ik dat uiteraard geen probleem.
Tijdens de dienst voelde ik op een bepaald moment instinctief aan dat het tijd was om op de staan en, voor een betere aarding en doorstroming, had ik mijn schoenen al uitgetrokken. Terwijl ik opstond en de woorden mocht oplezen die ik dezelfde ochtend had mogen opschrijven, was zijn vrouw geraakt en zei “moest hij me toch nog een verhaal vertellen”. Bij de knuffel die ik haar gaf voelde ik zijn energie in mij en ik drukte haar nog steviger tegen mij aan en zei: “ik houd van jou lieverd…”Moet ik nog bewijzen dat er ‘leven na de dood is’? Het bewijst namelijk zichzelf…
* De woorden worden door automatisch schrift ontvangen.
Liefs, Irmgard
