Je rent, je holt, je neemt ook nog even een horde en je gaat verder. Je zucht. Je zucht en laat je schouders naar beneden vallen. Je bent moe. Moe van het rennen, het constant alles in beweging te moeten houden, waaronder jezelf als laatste, en het maar dóórgaan.
Wat ben je moe. Je probeert het vol te houden, jouw marathon in het leven, maar hoe lang nog? Besef je wel hoe lang jij nog daadwerkelijk in staat bent jouw eigen renloop te houden? Zeg maar rat race en jij bent dat kleine hamstertje in die te kleine tredmolen die jezelf gecreëerd hebt.
Jazeker, die heb je zelf zo laten lopen en je houdt het zelf allemaal in stand. Omdat je bang bent. Bang om over te geven aan het gevoel. Het gevoel dat jou zegt of je nog op het goede spoor zit, nog wel op deze manier wilt leven, voortgaan, met jezelf als schim eindeloos hollend in je eigen molentje van zijn. Het leven is flowen, voortgaan en zeker alle uitdagingen die op je pad komen omarmen. Maar is het anderzijds ook niet een tijd van stilstaan, kijken waar je staat en genieten van de momenten die er zijn? Je draait letterlijk je eigen rad voor de ogen omdat jij dénkt dat je zo moet ploeteren, moet vast blijven zitten in jouw belemmerde regime wat je zelf in stand houdt.Hoezo zelf in stand houden? Natuurlijk, houdt je zelf je eigen hordeloop (jouw marathon is beslist niet zonder levenshindernissen net als ieder ander zijn loop) omdat je dus bang bent om uit je eigen tredmolen te stappen. Jouw onverlaten angst houdt je klem en de kunst is geen kostbare tijd te verspillen aan onbenulligheden in het leven die jou niet (verder meer) dienen. Dat betekent voortgaan en loslaten, stilstaan en voelen wat nog goed voelt maar vooral durven. Durven die tijd te pakken om in reflectie met zelf te treden en je af te vragen of dit het nu is voor je. Dat houdt niet in dat je in je spaarzame tijd gaat zitten beredeneren wat jou nog dient. Dat mag je dus voelen. Voelen, voelen en voelen is het woord als het om jouw leven gaat. Om jouw wellicht huidige tredmolen waarin jij de hamster bent van jouw bestaan te kunnen uitstappen.
Weet je het leven gaat er niet om hoe hard jíj loopt, rent, struikelt en weer op staat. Alles draait er namelijk om hóe jij je processen loopt, die specifieke horde neemt en wat je les daaruit is. Je struikelt, je valt en neemt een moment tot bezinning. Je stapt, je rent en je neemt een moment van bezinning. In deze momenten van -wellicht in het begin van- geforceerde stilstand zal je merken dat jouw rustpauze een gewenning is die er langzaam aan in mag slijten en deze serieuze zelf-momenten zullen steeds makkelijker beklijven in jouw leven. Het leven, jouw leven, is namelijk niet bedoeld als een marathon en jij bent beslist geen horlepiep die danst tot je erbij neervalt. Voortijdig of bij de eindstreep…
Liefs, Irmgard
